Кіндік жыры

Жұрнағым бар там-тұмдаған,
Тірлігім бар қалтылдаған.
Қылдан нәзік,
Күн нұрындай
Кіндігім бар жалтылдаған.
Алтын кіндік Гүннен қалған,
Запы көрген сұм жалғаннан.
Домбыраның ішегіндей,
Мың үзіліп, мың жалғанған.
Тажал аз ба қырғын күткен,
Қашан қуғын-сүргін біткен?
Ілініп тұр жалғыз жіпке
Таралғандар бір кіндіктен.
Дауыл тұрып құйын-желден,
Дөңгелетіп үйіргенмен,
Кіндік-жібім үзілмейді,
Атажұртқа түйінделген.
Көмілсем де топыраққа,
Айналсам да жапыраққа,
Өмір күйін шертіп тұрам,
Өлмей осы атырапта.
Асыл текті ата кіндік,
Саған талай бата қылдық.
Қайғы деген қарабас құрт
Қабырғамды жатады үңгіп.
Қасіретім – аз болғаным,
Қыршығаным – өз бармағым.
Кіндігіңе ғұмыр берсін,
Тозған елім, азған қаным!..

1984

---