Асханада

Қартаң әйел қасы иілген тағадай
қимылыңды, бет-жүзіңді бағады-ай.
Есеп шоттың тасы жылпың, тіл жұмсақ —
жарылқап тұр, жарылқап тұр жағалай.
Біреулерге күліп қонды қас қағып,
бәзбіреуге мұңын шаға бастады.
Біреуге — май, біреуге — ет, ал, маған
жауырынның шеміршегін тастады.
Шеміршекті былай қойсам — тоқтығым,
тағам да көп,
аспаздар да көп бүгін.
Таң қалдырды мені бірақ,— сол әйел
қайдан білді дау-шарымның жоқтығын?!
Ұсақ жай ғой.
Мұны өлең демес те ек:
біздің тірлік асханада емес тек.
...Кей сыншының қисайғанда "шөміші"
сол бір әйел тұрады ылғи елестеп.

---