Білмейді менің ешкім жоқ-барымды

Білмейді менің ешкім жоқ-барымды,
Білмейді қиын-қыстау шақтарымды.
Қағазға жүрегімнен құямын мен,
Жырымды, жарығымды, оттарымды.
Барлығын бойда бардың құямын мен,
Жарысып бүкіл болмыс, қиялыммен.
Сен мені білгің келсе, бейтаныс дос,
Білесің толығырақ күй-әнімнен.
Түсінер бұл сырыңды дұрыстап кім,
Дос тапсам, көңіл серік, ырыс таптым.
Ал онсыз жарыммын мен, жаным жүдеу,
Тырысып сәл нәрсеге ұрысқақпын.
Біреуді бар жаныммен емдеп беріп,
Ал өзім жүрген шақта шөлдеп кеуіп.
Айрылған кездерім бар тіл мен жақтан,
Көзіммен жан досымды жерлеп келіп...
Түспей ме күн арқылы гүлге шуақ,
Әрқилы оралады тілге сұрақ.
Сыланған айдындағы аққудайын,
Құдай-ау, сыланамын кімді есіме ап.
Бір кезгі жақын деген бөтен бүгін,
Сезіндім көп нәрсенің бекерлігін.
Сезіндім өлеңі дос ақынға бір,
Өмірден артық сый жоқ екендігін.

---