Өлең, жыр, ақындар

Айыптымын

Айыбымның ешбірін ұмытпадым,
Соны ойлап отырмын құрып халім.
Жүрмегесін мән-жайдың ұғып мәнін,
Лайладым талай көңіл тұнықтарын.

Мінезіне зәрумін байыптының,
Адалдықпен өз рухын байытты кім?
Даттасаңда мен оған лайықтымын,
Алдарыңда білемін – айыптымын!

Шығарда қатты жаптым есігіңді,
Бірақ мұны жүрегім кеш ұғынды.
Титтей саған тигізсем кесірімді,
Мен алдыңда сұраймын кешірімді.

Жауап қашан табамын сұраққа сан,
Бір жерге қанат жайып тұрақтасам.
Кінәлімін, қоғамнан жырақтасам,
Жылағанда мен сені жұбатпасам.

Суып қалған жүректі жылытпадым,
Жинамай сынған көңіл сынықтарын.
Айыбымның ешбірін ұмытпадым,
Торға апарып өзімді құрықтадым.

Айыпты боп қалай өмір сүрермін,
Өзгелерді ренжітетін кім едім?
Бір сөзіме бұзылса егер реңің,
Оғанда мен айыптымын, білемін!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Аңсау

  • 0
  • 0

Дидарың секілді гүл-көктем,
Ішіне ғажайып сыр бүккен.
Сағынам оралмас сәттерді,
Өзіңмен аяулым бірге өткен.

Толық

Асық

  • 0
  • 0

Сені алғаш кезіктіргем күзде мен,
Тынысыңа еруші еді мұз денем.
Сендік көңіл қаласа да өзгені,
Мен әлі үмітімді үзбегем.

Толық

Күнәһар

  • 1
  • 0

Ләззатты қуамын деп терледім,
Тартып келем енді соның кермегін.
Періште емес, мен де өзіңдей пендемін,
Ғарышта емес, Марста емес, жердемін!

Толық

Қарап көріңіз