Есениннің монологы

Мен осы шынымен шатпын ба?
Табылар өзімдік шертер мұң.
Теңіздің түбіне баттым да,
Найзағай отына өртендім.

Түспесең өмірдің тезіне,
Несіне жігіт боп туасың?
Талтүсте адасқан кезіме,
Достарым, өздерің куәсің.

Жанымның тарқамас құмары,
Қайдасың, сайрауық бұлбұлдар?
Досыңды түсінбей жүр әлі,
Мұндағы өсекші құрғырлар.

Тиді ауыр барлығы төзімге,
Адасып қалдым ба еріктен.
Бейтаныс сұлудың көзінде,
Жас тұрды неліктен, неліктен?

Жалынын жан-жаққа таратқан,
Жаныма қалайша қыс кірген.
Өшімді алардай шараптан
Тағы да іштім мен...

Әлгі қыз жас төгіп тұр әлі,
Жанына бір сөзім батып-ақ.
Мен шығар оған да кінәлі,
Мен шығар ақымақ.

Білмеймін, не болды, осымен,
Өтті ғой зымырап қысқа күн.
Қастастым аяулы досыммен,
Дос болды күлегеш дұшпаным.

Бейшара жүректі тулатып,
Қайтемін күншілдер өсегін.
Орыстың орманын шулатып,
Ортаңа оралар Есенин!..

---