Сен сөйлесең

О, домбырам!
Сөйлейсің сиқырлы үнмен
Мың тілде сен,
Табасың көңілімнің кілтін де сен...
Қайдағы мұң-шерімді қозғамасаң,
Шық болып кірпігімде іркілмес ең.
О, домбырам!
Сөйлейсің сиқырлы үнмен
Мың тілде сен
Табасың көңілімнің кілтін де сен...
Өзің кеп тағы мені жұбатпасаң,
Арылып мұң-тозаңнан сілкінбес ем.
Сен сөйлесең:
Тау басынан құлайды сарқырама,
Сарқырама тартылып, сарқыла ма?!
Көз алдыма келеді жапырақтар
Ағын сумен жөнелген қалқып аға.
Сен сөйлесең:
Қара нөсер сабалай даланы ұрып,
Ішін тарта өксиді боран ұлып.
Қуаласып найзағай көк төсінде,
Жабы бұлтты турайды дода қылып.
Сен сөйлесең:
Сыңсығаны естіліп қара орманның,
Көк желегі желбіреп таранған мың.
Сандуғаштар сайрайды күміс көмей,
Үлбіретіп қауызын ақ арманның.
Сен сөйлесең:
Самал есіп, жетеді көктем лебі,
Жұпар исі бұрқырап өпкен мені.
Сары майдай ерітіп сұлу көктем,
Маған ғана жылуын төккен бе еді?!
Сен сөйлесең:
Алай-дүлей ұйытқыған күз бораны
Ызғарымен жанымды сызға орады.
Сары күздей
Көңілге сабыр түсіп,
Күйіп-жанған жүрегім
Мұз болады.
Сен сөйлесең:
Естіледі сыңғыры балбұлақтың,
Естіледі сыбдыры талқұрақтың.
Бір өзіңе сыйғызып
Табиғаттың
Бар бояуын...
Бойымды балбыраттың!
Сен сөйлесең:
Салып еске жастықтың бұла күшін,
Өзіне тән қайғысы...
Қуанышын...
Қайта оралып
Жап-жасыл күндеріме,
Сағыныштан уылжып тұрады ішім!
О, домбырам!
Шанағыңа күй болып тұнып тұрып,
Қайғы-мұңды алайын бір ықтырып.
Жүрегімнің дертіне дауа бол да,
Киелі екеніңді жүр ұқтырып!!!

---