Анашым

Анашым, қалмай қатардан,
Ғайыпқа батып жоғалдың.
Тұңғыш рет ұзақ сапардан
Өзің жоқ үйге оралдым.
Бөлмеңнің аштым есігін,
Өзіңді «бар» деп сендіріп.
Үзіліп кеткен есіл үн
Үмітімді үзді сөндіріп.
Бір Алла салды сынаққа,
Бауырдан кенде емеспін.
Дәл сендей болып бірақ та
Жұбата алмады мені ешкім.
Жанымның жалап жарасын,
Рухыңмен талай кеңестім.
Дәл мендей болып, анашым,
Сағына алмайды сені ешкім.
Өйткені жалғыз, жалқымын,
Өзіңдей жанашырым жоқ.
Жалғанда мынау жартымын,
Көзімдей қарашығым жоқ.
Жүруші ең ойлы күйге еніп,
Сыпайы да сырбаз мінездім.
Сабырды сенен үйреніп,
Өнегеңді алып түзелдім.
Бесігің болар жер енді,
Ұзатып салдық өзіңді.
Ести де алмаспын мен енді
«Келдің бе?» деген сөзіңді.
«Алланың салған ісі» деп,
Оралмасыңды ұғындым.
Енесіз қалған кісінеп,
Мен де бір жетім құлынмын.
* * *
Айтармын кімге өкпені,
Өмір дегенің – өтпелі.
Жыл толды бүгін, анашым,
Өмірден өзің өткелі...
Алдамшы екен-ау, бұл жалған,
Ажалы жетсе кім қалған?
Айтылар талай естелік,
Артыңдағы ұл-қыздардан.
Есіме әр кез құдайды ап,
Жүрсем де сені мың ойлап.
Түсіме кірдің бір-ақ сәт,
Төбеңде жасыл нұр ойнап.
Баяғы аман-сау күнің,
Басыңда аппақ жаулығың.
Елжіреп тұрып қарадың,
Ысырып бұлтын қайғының.
Оянып кеттім кенеттен,
Өткіздім бәрін електен.
Өзіңді нұрға бөлеген,
Пейішті көрдім демек мен.
Ғайыптың аштың есігін,
Жүректе қалды есімің.
Өкпелеп кейде қалушы ең,
Бердің бе маған кешірім?
Қалдырып артқа наласын,
Кім тастар отқа баласын?
Азапға салмай жанымды,
Ақ сүтіңді кеш, анашым!!!

2011 жыл

---