Досыма

Ханым Әбдіхалықоваға

Ей, досым!
Жағасын жатқан тепкілеп
Толқыны тоймай ойынға,
Балалық шағың бал шырын
Өтті ғой Сырдың бойында.
Құшағын ашар туған жер,
Жыл құстарымен қайта орал,
Кетсең де ұшып шалғайға,
Жүрсін ол дәйім ойыңда!
Қызғалдақ жауған бөктерге,
Серуен құрып шыққайсың.
Аңқыған жусан иісін
Кеудеңді керіп жұтқайсың.
Жармасса келіп жағаңа
Қылығы тәтті бұла жел,
Өзіңе деген жарасты
Назы деп қана ұққайсың!
Туған жер – жәннат мекенің,
Малынып алтын арайға,
Жібек самалы еркелеп
Шашыңды желпіп тарай ма?
Күйдіріп ыстық жанары,
Бетіңнен сүйсе аптап күн,
Өзіңе деген далаңның
Сағынышы де, жарай ма?

---