Қош енді, Сарыарқаның іңірлері!

Қош енді, Сарыарқаның іңірлері!
Шипа боп жүректердің діріл-демі,
сал сезім баурап апты бүгін мені.
Сергіттің самалыңмен, жүргенімде
көңілімнің табылмастай ғұмырда емі.
Мен әлі өзіме-өзім түсінбеймін:
бойымда сарқылмастай күшім кей күн.
Ал кейде біздің эраға дейінгі
заманнан қалған қола мүсіндеймін.
Мен кейде кешкендеймін сан ғасырды,
жердегі естігендей алғаш үнді.
Тірлікпен бірге жасап келгендеймін
айналып құстан – аңға, малға түрлі,
сонан соң – жапыраққа, жанға сырлы.
Осынау жер шарының кең бетінде
жаутаңдап кейде ұқсаймын мен жетімге.
Ал бүгін бар қадірін ұққандаймын
жүрудің адам болып жер бетінде.
Болғанмен аспан биік, мидай далам,
өзіне-өзі кейде сыймайды адам.
Кеңдігің кеудемді ашып, енді, міне,
айнымас аяулымдай қимай барам.
Ызғары, салмағымен басқанда уақыт,
аңсатар еркіндікті жас парлаиып.
Жоқ екен - Жер ме, адам ба - өзі-өзінің
қожасы сезінуден асқан бақыт!
1985

---