Астаң-кестең дүние

Бір елдер
Қапыда опық жеп
Опырылып жатыр;
Бір елдер
Көзінен қан ағып
Жапырылып жатыр;
Біреуі біреуіне
Атырылып жатыр...
Лағнет атқыр дүние
Сеңдей соғылысып,
Желдей ағылысып,
Қара жиын боп,
Ала құйын боп
Сапырылысып жатыр!
Қасиетті Жер- Анамның
Жүзіне
Ібіліс пен Жын
Шапалақпен салып жібергендей,
Жұлынын үзіп,
Жілігін қақ бөліп
Шағып жібергендей;
Орманын өртеп
Жағып жібергендей;
Көлдерін шашып,
Тауларын иықпен
Қағып жібергендей...
Талай сұмдықты
Бастан кешкен
Дүние тағы да
Астаң- кестең.
Осы бір астаң- кестең
Дүниенің ішінде
Тілі
Енді шығып келе жатқан;
Үнін енді біліп келе жатқан;
Дінін
Енді ұғып келе жатқан
Қазағымның
Бүгінгі халін ойлағанда;
Ертеңгі
Қамын ойлағанда;
Жауқазындай жаңа көктеген
Жанын ойлағанда—
Сүйменмен ұрған тастай
Қақ опырылып жарылам;
Жетімнің кеудесін керген
Шердей қабынам;
Жерді тулақтай қаққан
Желдей қағынам...
Тілейтінім
Опасыз мынау өмірде
Ілініп тұрған Бірлігімнің
Тіні үзілмесе екен!
Төбеге шығып
Құлындай кісінеп,
Төменге түсіп
Қозыдай маңырап
Алаөкпе боп жүгірген
Тәуелсіз тірлігімнің
Үні үзілмесе екен!

---