Алматыға күз келіпті...

Алматыға күз келіпті,
Жүрекке ме жоқ әлде?
Жапыраққа сыз қоныпты,
Көндігесің, амал не?

Шерлілердің қаласы бұл,
Қалалардың шерлісі.
Талай қазақ баласының
Тағдырының белгісі.

Асфальттің сұр түсінде
Қалаға тән бір мыс бар.
Сәбилердің күлкісінде
Анаға тән тұрмыс бар.

Жалғыз жүрме қалада бұл,
Көп соңынан тағы ерме.
Сыйлау үшін анаңа гүл,
Айнала біл өнерге.

Білінбейтін бар-жоғың да,
Шіркін, неткен қала бұл?
Кең көше мен тар жолында
Өзіңді өзің таба біл.

Алматыға жат емес ем,
Жат көретін сыңайлы.
Білем, кейде қателесем,
Қателескен ұнайды.

Қателік те — бір шындығым,
Қалаларда адасқан.
Бір бұрышта күрсінді кім?
Жан бар ма осы бағы асқан?

Бәріміздің арманымыз
Алатаудай биік-ау!
Келгенімен самғағымыз,
Алматыда қиын-ау.

Жылу көрмей тірісінде,
Пәтерінде тоңған кім?
Пәтер іздеп түн ішінде
көшелерде қонған кім?

Кеште жанған шам алаң ба
тағдырына көшенің?
Бұл қалада жараланба,
Жан таба алмас еш емін.

Шымқаламен арасы бір -
жеті жүздей шақырым,
Ақындардың қаласы бұл,
Қалалардың ақыны.

Тәңірде де мол ма күнә?
Жұмақта да жол тар ма?
Келме досым, Алматыға
желтоқсан мен қаңтарда! —
тоңып қаласың немесе өліп қаласың…

---