Күз келсе де, жайқалады жан-рухым

Күз келсе де, жайқалады жан-рухым,
Бұлт төнсе де, ар ішімде таңғы нұр.
Мөлт-мөлт етіп әйнегінен көзімнің
Сырғи ақты қыркүйектің жаңбыры...

Содан болар, жауын-шашын айналам,
Ауыр бұлттар салып жатыр байбалам.
Қарт Алатау жалғыз қалсам,
қатулы
қарайтындай: «жаяу қара, қай бала?»

Жан секілді жесір қалған күз, мына,
Дымқылданып кірпіктері мұздаған.
Жол бойында қариядай күз отыр
уқалап ап кәрі балтырын сыздаған...

Мейлің «Күз» де, тіпті, «Тағдыр» десең де,
Ішіп алып қымыз толы кесемді...
Масаям да текке жаққа кетемін,
Бақыт жайлы өлең оқып бес елі...

Көктем дерсің сонда, бәлкім, жайқалған,
Қандай жарық, нендей нығмет, айта алман...
Күз жасы ма, сағыныш па, белгісіз,
Жапырақтың кірпігінен жәй тамған...

---