Қорқам...

Абыржып көңіл,
ашиды қолқам.
Байбалам тірлік,
айналам сортаң.
Бәрін де тастап кетейін десем,
Өлуден емес,
көмуден қорқам!

Таусылып демім,
ет жүрек те өліп,
Тірісін менен тектірек көріп.
Теріс айналып кетер деп қорқам,
тереңдеп қазып,
тепкілеп көміп!

Болмадым, білем,
даралау көсем.
Кетті ғой талай «қара дәуде» есем…
Жүрегім мұздап сала береді,
Үңгірге суық салады-ау десем.

Көңілім бар-ды жақтырған бәрін,
Өзім де көмгем жат құрбандарын,
Көруді қойшы,
ойлаудан қорқам,
Қабіріме топырақ лақтырғандарын…

Таусылса демі – сойыңыз ғаріп,
Сондайда тартар ойың ызғарық.
Қайғырғансынып тұрғаннан қорқам,
Көмгенде мені айызы қанып…

Бәйгесін бәстің кім ұтар бөлек?!
Талайға біз де үміт-арман ек…
Қаралы топтың сұрқынан қорқам,
Қайрыла бере ұмытар ма деп!

Мен тектес кетсе бала шығынға,
Бөленбес, бәлкім, даласы мұңға
Төмпешік болып қалудан қорқам,
Қимас көздердің қарашығында!

Көргем жоқ жанды батыр ап қалар…
Күз келген кезде жапырақ солар.
Жанымды қойшы, тозақта жансын.
Тәнімнен қорқам топырақ болар!

Сабырым да осы,
төзімім де осы…
Ақынның әркез сөзі – мұңдасы
Жиылып келіп тірілте алмайды-ау,
Ағайын-достың көзінің жасы!

Жабығар туыс,
Сағынар ортам,
Тірлікте мынау қашанғы жортам?!
Қолды бір сілтеп кетейін десем,
Өлуден емес,
көмуден қорқам!!!

---