Монолог

Қараша. Аппақ қар. Тұнық түн.
Мен болсам сол қара жігітпін.
Табиғат жасады маған сый,
Мен сені шынымен ұмыттым.

Ұмыттым жайдары күлкіңді,
Қылықтым, бұзушы ең шырқымды.
Соңғы рет есіме алмақпын,
Өзіңе арнаймын бұл түнді.

Жырымды тыңдаушы ең, шекерім.
Сырымды ұқпадың, не(е)темін.
Мен айттым. Сен ұқтың басында
Ақынды сүю мұң екенін.

Жалғызбын...
Жә,жетер! қазбаймын.
Онсызда жүректе аздай мұң...
"Муза" да жоғалды, енді мен
Махаббат жайлы өлең жазбаймын.

Мен кейде өзіме таң қалам,
Сөзіме қадірі қалмаған.
Ұмыттым деймін де...
Соңында,
Өзіме -өзім кеп алданам.

Бұл күні, сенде паң, мен де ерек,
Мен жоқпын, сенде жоқ кел демек.
Қуанам кейде мен, біздердің,
Бөлек кеткенімізге ертерек.

Махаббат дейтін сор маңдайдың,
Заңына көнбе ақ маңдайлым!
Сен үшін қайғы- азап шексем де,
Мен сені жазғыра алмаймын.

Жазғырма мені де, көгершін,
Сен маған бітпейтін Өлеңсің.
Келерсің мені іздеп, себебі-
Ұмыта алмаймын дегенсің.

Қараша. Аппақ қар. Тұнық түн.
Мен болсам сол қара жігітпін.
Табиғат жасады маған сый,
Мен сені шынымен ұмыттым.

РИНАТ ӘБДІҚАЛЫҚ

---