Бір-бірінің қазанын сапырысып
Бір-бірінің қазанын сапырысып,
Бірін-бірі жататын шақырысып.
Кетсем бе екен ауылға көктем шыға,
Қайтатұғын біраз күн қатық ішіп.
Бір-бірінің қазанын сапырысып,
Бірін-бірі жататын шақырысып.
Кетсем бе екен ауылға көктем шыға,
Қайтатұғын біраз күн қатық ішіп.
Әлкенжан, биік екен парасатың,
Қасиет хан басыңа жарасатын.
Түйсіксіз топастарға – таудан биік,
Сыйласқан – бетегеден аласасың.
Өлең шіркін көнеді ме бұлтаққа,
Бұлтақтасаң үнің жетпес ұрпаққа.
Жалғыз ғана шындық керек біз үшін,
Жан алғыштың алдына кеп тұрсақ та.
Жып-жылы үй, жылы жүзді жұбайым да,
Ұл-қызым бәрі менің ыңғайымда.
Сыйлайды бірі әке, бірі ерім деп,
Құдайдан бұдан артық сұрайын ба?!
Алдыңда, ей, дүние, ұяттымын,
Жүріппін солады деп қияқ гүлім.
Мен саған сансыз рет бұрында да,
Япыр-ау, келіп-кеткен сияқтымын.
Жақсылық керек саған да,
Жақсылық керек маған да.
Жасаймын десең жамандық,
Табыла қалар табанда.
Қас батыр Қарасайдың ұрпағымын,
Ұрпағымын, Жамбылдай жыр-таңының.
Мәңгілік өшпес менің аты, затым,
Төбемде төңкеріліп тұрса күнім.
Мен көнсем де, ағайын, дегеніңе,
Өлең шіркін көнбейді, керегі не?
Ол шындықтың семсері екі жүзді,
Жалған айтсаң тастайды бөледі де.
Тынысы тіршіліктің тоқтамайды,
Кім келіп, кім кетсе де жоқтамайды.
Сарғайған сахараны теңіз етіп,
Теңізге тасты жағып от қалайды
Асуын бердің Құлжаның,
Ырғағын бердің Біржанның.
Пейілімді туа тарылтпай,
Пейілін бердің мырзаның,
Табиғаттың заңына бағынасың,
Кімге бұдан кұтқар деп шағынасың.
Сіңіп кеткен сағымға сайғақтардай,
Күндерінді күрсіне сағынасың.
Артықпын демен өзгеден,
Артықпын десем, надан де.
Кеммін де демен өзгеден,
Кем түссем туа жаман де.
Адамдығын өзінің түсінбеген,
Кім сөйлесер түйсіксіз кісіңменен.
Ұлыққа да айтамыз кішік бол деп,
Болмай жатып қорқамын ісінгеннен.
Сырластым жалпақ елмен де,
Сырластым жаннат жермен де.
Сұрапыл дауыл, селмен де,
Жібектей жұмсақ желмен де.
Кім де болсаң, қуанам болғаныңа,
Болғаныңа, тұғырға қонғаныңа.
Адам түгіл, ағаштың жапырағы,
Табан асты жатпасын жолда мына.
Шалма аяқтан, келсін шамаң, келмесін,
Көре алмау да – көңілі ояу ерге сын.
Артық кетіп, кем алдым деп күйінбе,
Аларыңды ап, береріңді бергесін.
Өлеңім – иықты еткен, биіктеткен,
Өлеңім – күйікті еткен, сүйікті еткен.
Айтайын саған деген өкпе-назды,
Айтсам деп жүруші едім жиып көптен.
Шыр етіп кіндік қаным тамған мекен,
Ең алғаш тынысымды алған мекен.
Өрілген өзегімнен өлеңімді,
Өзіңе өмір бойы арнап өтем.
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі