Алғыс

Қан қызыл қызанаққа тойғаннан кейiн Қасым мен Хасен шешесiне:

— Апа, дәмдi қызанақ бергенiңiз үшiн сiзге рақмет! — дедi. Сонда шешесі:

— Ол алғыстарыңды маған айтпаңдар, жақсы қызанақ өсiргенi үшiн бақшаға айтыңдар! — деді.

Балалар бақшаға жүгiрiп келдi де, өсіп тұрған қызанақтарға бастарын иiп, алғыстарын жаудырды.

Сонда қызанақ жапырақтары:

— Ол алғыстарыңды бiзге айтпаңдар, құнарлы қара топырақты жерге айтыңдар! — деп сыбдырлады.

Қасым мен Хасен жерге еңкейiп, бастарын иiп:

— О, мейiрiмдi Жер-ана, дәмдi қызанақ өсiргенiң үшiн көп-көп рақмет! — деп шексіз ризашылықтарын білдірді.

Жер майда қара топырағын бүлк еткiзіп, былай деді:

— Ол алғыстарыңды маған айтпаңдар. Жаңбырсыз жер көктеп, бақша гүлдемейдi.

Қасым мен Хасен ауыл сыртындағы таудың басына шықты да, бұлт жақындаған кезде:

— Рақмет саған, жомарт бұлт! Мейiрiңе сусындаған қызанақты жеп, бiр рақаттандық! — деп айғайлады.

Бұлт игi еңбектi бағалай бiлген балаларға:

— Ол алғыстарыңды маған айтпаңдар. Нұр үстiне нұр төгiп, әлемге тiршiлiк себетiн құдiреттi күнге айтыңдар! — деді.

Екi бала қара көзiлдiрiк киiп, күнге қарады да, бар дауыспен:

— Уа, әлемге тiршiлiк берген мейiрiмдi күн! Сенiң сәулеңнен нәр алған қызанақ қандай тәттi едi! Сол үшiн саған көп-көп рақмет! — дестi.

— Ол алғыстарыңды маған айтпаңдар, — дедi күн күлiмдеп тұрып. — Қызанақты дәмдi еткен — адамның еңбегi. Қызанақты отырғызып, оны баптаған адамға алғыс айтыңдар!

Қасым мен Хасен бақшаны күтіп-баптап жүрген шешесiне жүгiрiп келдi. Екеуi жарыса алғыстарын айтып шықты.

Шешесi күлiмдеп:

— Менiң еңбегiмдi бағалағандарың үшiн сендерге рақмет! Өздерің де бақшаға жемiс өсiрiп, ерiнбей-жалықпай, күтiп-баптаңдар. Ол өсiп, өнiм бередi. Еңбектерiңе жұрт сүйсiнiп, сендерге де алғыс айтатын болады, — дедi.