Бауыржанмен бақұлдасу

Б.Үсеновтің рухына

...Ай-ірімшік тістеген қарға түн-ді...
Жұлдыз-көзді түлкі әлем — салдақы үнді,
Қыңсылап ап сәл ғана ол да тынды...
Дүрліктірмей Жамбылың, Алматыңды,
Қарға түннің тығылып қанатына,
Қара өзенді жағалап қалың тобыр,
Табытқа әкеп тағы бір салды ақынды.
Қара өзеннің бетінде — аппақ табыт. —
Қауырсыннан жіберген қақпақ қағып.
Ақ қорғасын асыққа құйылғандай,
Табыт деген ақынға шап-шақ — қалып...
Құйылған соң қалыпқа сен де, тегі,
Қара өзенге ағызып ел кетеді.
Түріліп қап түлкі-әлем желге етегі,
Өп-өтірік көз жасын көлдетеді.
Тамған жастан жанданған қара өзеннің
Толқындары табытты тербетеді.
Ұрттам демің тар жерде тұншығады,
Аппақ табыт жөнейді ыршып әлі.
Қауырсынды — қапасты жарып сосын
Қоңыраулы құпия үн шығады.
Ол үн сенің Ақтық дем — жан дауысың,
Жан дауысың тұншығып қалмау үшін
Қауырсыннан жіберген қақпақ қағып —
Қоңырау үн аспанда самғау үшін.
Қоңырау үн жеткенде жыраққа ұлып,
Ажал қапы қалғанын бір-ақ біліп;
Дауылды ертіп,
Долырып ұмтылады,
Тастамақ боп жағаға лақтырып.
Елірер кеп, ол билеп-төстеп күліп,
Ойнақ салар, жатқандай кеспекті ұрып.
Сонда рухың табытты сақтап қалар,
Қауырсынды жұлып ап ескек қылып...
Жұлдыз шаншып, ай қадап аспан әлі
Ашпаса да өзіңе қас-қабағын —
Қара өлең деп аталар Қара өзенде,
Сенің мәңгі сапарың басталады.
Бозара бөртіп сәлден соң таң атады,
Күн ерінін тау жырып қанатады.
...Ақ өзеннің бетінде — қара қайық
Ақ желкені желбіреп баратады...
..Ақ қауырсын... ақ желкен ... аппақ табыт.

---