Түнгі жыр

Жұлынымды жұлқылаған,
Сіңірімді сілкілеген,
Сүйегімнен шыра жаққан — Дәуренім! —
Ерніңе жұққан нұрын жұттым мұздай сәуленің.
От қойғым бар шаштарыңның әр талының ұшына,
Шеті-шегі болар ма екен біздің осы Әуренің.
Арнағым кеп өліп барам есті аударар жарты өлең,
Мықын құмар жыршылардың алды да емен, арты емен.
Сезім — көздің орбитасы (Жеткен жерін қарашы!) —
Өкшеңізден жоғарырақ,
Бөксеңізден сәл төмен...
Еншімізге беріліпті шашыңыздай түн тегін,
Қою шашпен ай ернінің сілекейін сүртемін.
Тамырымның құйындары бұрғылайды жүректі,
Есіл-дертін у жайлаған,
Құрып біткен Діңкемін.
Сендің маған неге, қалқам, ердің маған не біліп?
Адалдықтың ақ шырағы сөніп қалды жел үріп.
Үстіңдегі жібек көйлек сыбырлайды сиқырлап,
Жібектің де о басында емес пе еді тегі — құрт?!
Ұшқындарын көздеріңнің шам нұрына шағылған,
Күннен де үлкен көлемі бар,
Артық көрдім — Лағылдан.
Күллі әлемі сұлулыққа төнетіндей бір қатер:
Жұлдыз аққан жұлынымнан,
Жалт ойнаған қанымнан...
 
Мұздан — мөлдір, оқтан — суық "ағалаған" ғафыл үн
Жеткен кезде — шекарадан өткем мың сан шақырым.
Өтіп алып жұлдыздардан шекілдеуік шақтым мен,
Тыңдап жатып күйік қанат көбелектің ақылын.
Деген ойға жете бере: "болды-ау мұным мүлде ағат", -
Көкті нұсқап күлдің кенет — өңің өзге, үн де жат.
Қара аспаннан біздің жаққа миллиард көз тұр қарап,
Қырау басқан терезесін деміменен үрлеп ап.
Есті кенет жиып алып, құрт-нәпсінің шарабын
Ақтардым да, саған бір сәт ауа жұтпай қарадым.
Кірпігіңнен күн тамшылап, үн тамшылап деміңнен,
Мұң сенделіп жанарында жатыр екен, қарағым!
Базынасын кешіре гөр, мендей ессіз ағаның!..
Бұл кешірім бітей алмас түннің арсыз аранын.
Енді шырқау мүмкін емес, біздерге аппақ Ар әнін.
Шаққан шағын еске алып қой,
Жеткен кезде ызыңы —
Гүл-бұлттардан бал жинаған Құмыр Жұлдыз-Араның.
Құмыр —жұлдыз.
Құмыр — ара.
Құмыр — ақын.
Кіл — құмыр.
Арсыз аңсар, нәрсіз нәпсі құндағы екен бұл ғұмыр.
Көзі ағарған Ақылыңды адастырса
Жеткейсің —
Гүл-бұлттардың қауызынан тамшылаған түнгі нұр...

---