Лайсаң, жаңбырлы сол бір күн

Лайсаң, жаңбырлы сол бір күн,
Гүлдер қалтырап,
Мен сені өкпелетіп ап,
Үнсіз қалдым.
Арбиған ағаштар сарғылтым,
Қуаң тартады жапырақ.
Кім білген күздің де келерін,
Көңілсіз жанарлар көшеде шашырап.

Біз білген уақыттың елесі,
Қол бұлғап қарамас.
Ондағы күндер де бәрі мұң,
Үміті, кейісі аралас.
Маңдайы жол бастар Жарығым.

Қыс қылаң береді қыр жақтан,
Күрік-күрік жөтеліп.
Жалғанның бақ пен сорына ет өліп,
Арзан тірлікті жүрміз-ау аспанға көтеріп.

Жаздың соңғы жапырақ жамалы,
Күйзелтіп мендік сананы,
Сарғайған ағаштан үнсіз төгіліп,
Көшені бойлап желге ұшып барады.

Мағынасыз күңгірттік төгіліп ауаға,
Дел-сал сезімі тараған.
Реніш, үнсіздік...
Көңілсіз уақыт –
Ол да өтіп барады шықылын санаған...

Бәлкім бұл күздің соңғы жауыны...

---