Шығар күнді

Ызғарлы қыстың қатты суық кезі,
Адамды әбден қысып, қылды мезі.
Ашылып, қатты боран аяз болып.
Батуға жақындады күннің көзі.
Қызарып қан сықылды күнбатыс жақ,
Адамның көз тіккенде зәресін ап,
Күн батты, бірақ уақыт өткеннен соң,
Көк аспан сары болды жезге ұқсап.
Басылып сарғайғанда қоңырланды,
Қара бұлт қатулана тамырланды,
Ол ол ма, әйдік үлкен қара шырма,
Біржола қараңғы ғып орап алды.
Көзге түртсе көрінбес болды енді,
Айдың да, жұлдыздың да нұры сенді.
Ұйқтауға қара түнде құмар жандар,
«Құдай бізге берді!» деп, ал кенелді.
Жұрт жатты төсегіне жылы оранып,
Ұмытып, есінде жоқ, нұрлы жарық,
Құр жанын тастаса да оянбады,
Сұр жылан қанын сорып, тәнін шағып!
Бір жанның осы кезде қайғысы мол,
Жұрт жатқанмен, тыным ап, жатпады ол.

---