Өлең, жыр, ақындар

Қияметтің көпірі

  • 25.09.2021
  • 0
  • 0
  • 506
Тарбағатай – туған жерім, алыс қалды ар жақта,
Шыдар ма екен буған белім зілден ауыр салмаққа?
Құлақ салмас керең дүние мендей мұңлық заржаққа,
Кімге барып шағынамын, жыламасам аруаққа?
Қанатым жоқ, өткізбейді қияметтің көпірі,
Қуғанменен жеткізбейді қашқан жылдар нөпірі.
Босқан жұрттың қара терден құрғамайды тоқымы,
Бос қаңғыртты тіршіліктің мәнсіз ойран­топыры.
Аспан жайнап тұрғанменен, қапалыға қараңғы,
Қайғыменен жібітем бе көні кепкен ғаламды?
Қодардайын қожаңдатып нақұрыс пен наданды,
Үрейленіп өтемін бе ұстауменен жағамды?
Қайырымсыздың келгені де, кеткені де білінбей,
Әрі­сәрі сарсаң етті әзәзілдің тіліндей.
Қамкөңілім тышқан тескен кебеженің түбіндей,
Сорлы өмірім бөле қырыққан ала қойдың жүніндей.
Бір құрсақтан шыққан туыс бірін­бірі танымай,
Шолақ тонмен шолтаңдайды шайлық сүтке жарымай.
Бөктергінің жемі болып, бозторғайым, жаным­ай,
Шілдей тозып шырқырады­ау шашылған ел тарыдай.
Шыр еткелі туған жердің рахатын көрмедім,
Жамбасымды ойып түсті отқа күйген жөргегім.
Қатал тағдыр, тәлкек қылар мен болдым ба ермегің,
Төгіп­шашқан мол бақыттың бір тамшысын бермедің.
Ергенменен есіркемес ит қорлықтың ырқына,
Ішімдегі ыстық жалын тепті шалқып сыртыма.
Тым болмаса мінәжат қып ата­баба жұртына,
Тұл жүрегім, зар еңіре, сай­сүйегім, сырқыра!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Кер заманда

  • 0
  • 0

Ұлар шулап үрейленсе, ұлы таудан аң қашар,
Ін түбінен індет шықса, іргесіне жалғасар.
Кер заманда бағыланның борсық сорып құйрығын,
Кер сиырдың емшегіне сұр кесіртке жармасар.

Толық

Сен екенсің

  • 0
  • 0

Жабықсам көтеріп көңілімді,
Жайнайсың күліп күндей.
Кей кезде өзіңнің қадіріңді
Біле алмай жүріппін ғой.

Толық

Сырын бермес сұм жалғанда

  • 0
  • 0

Сырын бермес сұм жалғанда шынайы жоқ достасқан,
Тірі жәндік тыным алмас бір­бірімен қастасқан.
Адам менен аң қылығы тіл табыспай тұрмайды,
Оянғанда жыртқыш сезім хайуандықпен астасқан.

Толық

Қарап көріңіз