Өлең, жыр, ақындар

Көкжиекке күн батты байып қарап

  • 06.11.2021
  • 0
  • 0
  • 757
Көкжиекке күн батты байып қарап,
Алтын шашын аспанға шайып тарап.
Гүл көбелек ұша алмай жолда жатыр,
Жапырақтай дәрменсіз жайып қанат...
Қанаттары секілді күн жібегі,
Көбелекті кім ойлап, кім жүдеді?
Үсіп түскен суықтан, ұшып түскен
Жол үстінде жатқандай гүл жүрегі...
Қия алмастан көктем мен жазды мына,
Күзгі лептен косыппын саз жырыма.
Жерден де ауыр ой салған көбелегім,
Өкпелеген өмірдің аздығына...
Құшағына оранған дала күздің,
Өміріне өзек боп сан аңыздың.
Алып-ұшқан сезімі алдап кеткен
Жүрегі ме ең кешегі бала қыздың...
Бұдан әрі толғанып не демекпін,
Өміріңді қас қағым өлең еттім.
Қаталдығын уақыттың көтере алмай,
Желмен ұшып жер құшқан көбелек гүл.
Көбелек гүл көктемге көрік болған,
Сәттеріңді аяймын солып тоңған.
Әлде көріп тұрмын ба мен өзімнің
Жүрегімді жолыңда өліп қалған...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Маған арнап

  • 0
  • 0

Маған арнап
әкелші даладан гүл,
Исі бар онда күн мен жан анамның.
Самал есіп жанымның сарайында,

Толық

Мені ақын деп білмей-ақ қой, білмесең

  • 0
  • 0

Мені ақын деп білмей-ақ қой, білмесең,
(Көкірегім – жұлдыз толы жыр кесем).
Жыр кесемді быт-шыт етіп кейде бір,
Өз-өзіммен күресіп көп күн кешем...

Толық

Түспейді сәуле күн жақтан

  • 0
  • 0

Түспейді сәуле күн жақтан,
Жұлдызым менің жүр жанбай.
Көңілсізбін, зіл батпан –
Еңсемді басып тұрғандай.

Толық

Қарап көріңіз