Маңғыстау ұлының монологы

Не деп маған ыңырсисың, нар-мекен?..
Светқали Нұржан

Не деп маған сыр шертесің , боз дала...
Көне шоғы қоламтада қоздаған,
Көне шері көкірегінде боздаған,
Көкшіл жалын көздерінде маздаған,
Сол отына өзі өртене жаздаған,
Қайғысы үлкен, бақыты бар аздаған,
Мен ботаң ем, бұйдасын мұң қозғаған.

Мен ботаң ем, шері қалың туғаннан,
Шөлін сонсоң Сорқұдықтан суғарған.
Содан тайқы маңдайымда таңбам бар,
Содан мынау таңдайымда у қалған.

Содан бері кекшілдеумін, асқақпын,
Сұрмергенмін, сұр жебемді қасқа аттым.
Шынықтырдың шыдамсыздау жанымды,
Тым биіктен тұңғиыққа тастап мың.



Ей, Маңғыстау! Қасиеттім, құсалым!
Жүрегімді жібек жіппен тұсадың.
Мені тентек дейтіндердің барлығы,
Намысыма жанығандар пышағын.

Аптаптарда, аяздарда ақ қырау,
Кеудемдегі сөнген емес от мынау.
Мен кешегі жүрекжұтқан Шоғының
Жанарынан шашыраған шоқпын-ау?!

Базарында мұң мен шаттық бір жүрген,
Дүрмек күннің алдамшысын кім білген?..
Абақтыда азап шеккен Досаннан,
Тамған қанға өсіп шыққан гүлмін мен.

Абаданың азаттық деп алқынған,
Айнымадым асау,қызба қалпымнан.
Сендегі арман бостан болу бағзыдан,
Кенде болған кезің жоқ –ты мәрт ұлдан.

Иілмейтін, майыспайтын... сынатын,
Көк аспанмен өлшер жалғыз мұратын.
Көп «құдайдың» қырсығына бас ұрмай,
Тек Құдайдың қаһарынан ығатын.
Ей, Маңғыстау! Сағынышым сұрапыл,
Сені мендей сүйсе шіркін шынымен,
Отпантауға ода арнаған мың ақын...

---