Қара түндей қара адам

Екi кештiң арасында
Қара киiнген
Қара түндей қара адам
Көшенi бойлап
Сөйлеп бара жатты.
Дүниенi қарғап-сiлеп
«Үй» деп, «бүй» деп бара жатты.
Тiстерi
Тас шайнағандай
Шықыр-шықыр етедi.
Аяғының астындағы
Қара жер
(Ой, тоба-ай!)
Тозған едендей
Сықыр-сықыр етедi.
Көздерi –
Байғыздың көздерiндей
Шатынап
Бадырайып кеткен.
Самай тамырлары
Шiрiген жiптей
Көкпеңбек боп
Адырайып кеткен.
Күбiрлеп барып
Ағашты ұстап едi, –
Ағаш! –
Құбыжық келiп ұстағандай
Дiрiл қағып тұрды.
Жапырақ-шаштарынан
Өттей жап-жасыл
Iрiң ағып тұрды.
Көк төсiнде
Бiр жұлдыз
Көзiн ашты да
Сөндi.
Жанымның iшiнде
Бiр үмiт
Жылт еттi де
Өлдi.
Мысықтар бүкшиiп
Жүре алмай қалды.
Апайтөс иттер
Құйрығын бұтына қысып
Үре алмай қалды.
Көзге көрiнбейтiн әлдене
Дәл құлағымның түбiнде
Қайта-қайта уһлеп
Күрсiнiп кеттi.
Дүние бiр уыс боп
Жиырылып
Түршiгiп кеттi...

---