Омар ата

Қостанайға баратын жол қасында,
Арқанын ақ селеулерінің ортасында —
Жатыр Омар Шипин —
Өлеңнің ақсақалы.
Жабулы үстінде
Жамбыл берген ақ шапаны.
Жатыр Омар Шипин
Көз алдына көгілдір жол
Кетіпті өлім сызып.
Одан аулақта,
Жан-жақта
Барады емір жүзіп.
Жалмады жақсы атаны
Ажал сұм аран ашып.
Жатыр Омар Шипин — ақ сақалы
Арқаның ақ селеулеріне араласып.
Тағдырдан азғана бір тағат сұрап,
Қарапты өзі еккен ағашына.
Жазыпты өсиетін арапшалап
Баласына.
«Көмген соң
Шақыр қарияларды, жігіттерді,
Қаласа бер менен қалған мүліктерді».
Алқына шығып соңғы жиі демі
— Ал,— депті баласына,—
Үйді, бар дүниені.
— Қи,— депті киімімнің жақсыларын.
Білмепті бірақ
Өлеңін кімге тапсырарын.
Кім оны ойланады кезде тірі,
Дүниеде қиьш екен сөз жетімі.
Ойланам,
Ойланам да, болам қапа
Көп сөзді әкетті-ау деп
Омар ата!

---