Шүкіршілік

Жайлау кеші.
Қапталым заңғар биік,
ақша бұлттар бауырын алған сүйіп.
Тұяқтарын тоздырып, барады өрлеп
шың құмартып желіккен аңғал киік.

Көзге ілмейді жар тасын дөңге шығып,
керіледі алаңсыз кең көсіліп.
Сабыр таппай жүрегім аласұрдым,
сырып тастап пердесін пендешілік.

Естігенде көкжалдың ұлығанын,
сезді жануар өлімнің улы дәмін.
Асқарына шығам деп арманының,
білмеді ғой, бейшара, құрығанын.

Дәм түгесер сағат па жазып қойған,
дәл осы ара орды кім қазып қойған?
Құлдырады құйындай бала киік,
азулыға жазықсыз азық болман!

Жазым болу байғұстың үкімі екен,
қанағатты білмеу де – күпір екен...
Шың-құздарға тамсанып, жерді басып,
есен-аман жүргенге шүкір етем.

---