Әбу Сәрсенбаев

Әбекең мен көргенде қырық жаста,
Ол кезде екі кездің нұры басқа.
Па, шіркін, қылшылдаған семсер еді
Дәті жоқ қынабынан сурылмасқа.
Жүзінде шабыт толқын шымырлап қайнап,
Ұшатын жырдың оғы зуылдап, бойлап.
Қап-қара бұйра шаштың шиыршықтарында
Тұратын күн сәулесі тығылмақ ойнап.
Ол кезде он сегізде менің жасым,
Шағым ғой ақылымнан жыным басым.
Жетімдік боранынан жаурап келіп,
Ағаның қолтығында жылынғасын;
Әр қарай кете бердім өлеңдетіп,
Жыр жаздым, биіктетіп, төмендетіп.
Сол күнгі ағалардың арқасында
Көргем жоқ қорқып, үркіп, зәрем кетіп.
Сол шығар бітпей жүрген еркелігім,
Өлем деп ойламастан ертең, бүгін.
Ашулы дарияларға қойып кетем
Деместен дауылды күн, желкенді күн.
Әбділда, Қасым, Тайыр, Әбу маған
От берген жауынға өшпес жалындаған.
«Жасқанбай жазу керек өлеңді!» — деп,
Жассынбай қатарына қабылдаған.
Есіме сол жақсылық түскен кезде
Іркіліп келер жасым іштен көзге.
Деген бір ел нақылын еске аламын
«Қашанда қайыры бар істен безбе!»
Әйтпесе жер түбі ғой жетпіс деген,
Сылынған тұла бойдан ет-күш деген.
Жетпіске қиярмысың ақындарды
Бір кезде ауызымен от тістеген?!
Айтылды жазғандары, жиған нәрі,
Қойнына жетпіс жастың сыйған бәрі.
Тек қана табақ па екен, сабақ қой ол —
Қартайған ағалардың мейрамдары.
Рахмет, халық келді сүйіп, самсап,
Ақынын жаны сағынып, жүрегі аңсап.
Мен-дағы шіреніп тұрып бір қысайын
Әбеке, қайда әлгі мүйіз саусақ!

---