Өртенген тағдырлар

Үздіксіз адамдар тізбегі,
Ілбиді, құп-қу боп жүздері,
Кеудеде жаны бар демесең,
Қуарған жапырақ күздегі,
Кешегі дәуреннен белгі жоқ,
Тартады ажалдың мұз лебі,
Түйісті темір пеш аузында,
Сан тарау тағдырдың іздері.
Тірі жан әп сәтте от құшып,
Түтінге айналып кетті ұшып,
Артында кезегін күткен топ,
Амалсыз байланып, кек қысып.
Қуады аяусыз айдауыл,
Желкеден кезеніп отты істік,
Құлайды топырлап амалсыз,
Өртейтін оқпанға дөп түсіп.
Өмірдің жарығы сөнгенше,
Үміті ең соңғы өлгенше,
Жердегі тозақта қор болған,
Бақидың тозағы келгенше,
Көкке ұшып кеткенді жөн көрген,
Жердегі азапқа көнгенше.
Ажалдың жүзіне тік қарап,
Қасқайып тік тұрған ерлерше.
Темір пеш тегіңді талғай ма,
Кім болсын көмірдей жанбай ма,
Күллі әлем көсемін кіргізсең
Күл ғана бір уыс қалмай ма?
Жазығы сұралмай, жойылған,
Жан-жақтан жиылған жан қайда?
Моласыз, баласыз жоқ болды,
Жазғаны сол шығар маңдайға.
Освенцим, Дахау мен Майданек,
Лагерьлер қанатын жайған көп...
Ақыл-ой алыбы адамзат,
Неліктен қанға әлі тойған жоқ?
Сөгеміз қасқырды, қорқауды,
Жазықсыз жәндікті сойған деп,
Бірақ та бір де бір жыртқыш аң,
Бір-бірін дәл бұлай жойған жоқ!
Бомбалап қасірет шегерсің,
Тонналап қаныңды төгерсің,
Өзіңді қыруға, жоюға,
Адамзат, не деген шеберсің?!
Тарихтан түк сабақ алмайтын,
Таскеуде кереңге не дерсің?!
Сұрайды құрбанның қан құнын,
Құдайға не жауап берерсің?!

---