Өлең, жыр, ақындар

Заңғарға

  • 07.06.2022
  • 0
  • 0
  • 334
Ойыңнан қажып, бiрде түңiлесiң,
ал бiрде белдi буып түрiнесiң... –
Бейнемдi түсiрем деп қағазыңа
жүзiме қайта-қайта үңiлесiң.
Түрiме үңiлесiң,
қадаласың.
Iздейсiң ойдың ашық,
жалаңашын!
Қаламның ұшыменен түсiресiң
бойдағы екi пiкiр жағаласын.
Тап басып өлеңдегi ағылысты,
көзiңнен көрiп тұрмын жалын ұшты.
Асығыс салып жатсың қағазыңа
мендегi болып өткен жарылысты.
Тереңнен көзiн ашқан бұлағым сен.
Тереңнен тамыр тартқан құрағым сен.
...Жағып-ақ қойыпсың ғой жанарыма
үмiттiң жылтыраған шырағын сен.
Тауып ап қабағымнан жыр елесiн,
қайтадан сол сәтiнде түнересiң.
Сонан соң сейiлтпек боп ауыр ойды
бiр тамшы сезiм қосып жiбересiң.
Дүние тылсымымен ұғыныс та,
қарағым,
өзiңдi өзiң мығым ұста...
Абыржып қарайсың ғой –
бұл қалай деп –
ойнаған көзiмдегi құбылысқа.
Сыр жиып –
өлең – жырдың ағысынан,
сыр жиып –
ойдың түпкiр алысынан,
дыбысын аулап апсың тiршiлiктiң
лүп еткен тамырымның соғысынан.
Бұрқ етiп жарылғалы бүлiгiм тұр.
Әуенге айналғалы бiр үнiм тұр.
Салыпсың тап басып-ақ, көрiп тұрмын,
астында қабағымның күдiгiм тұр.
Десем де өзiмдi мен тұғырдамын.
Жанымды шүберек қып сығымдадым.
Балам-ай,
қандай жақсы, қандай жақсы
әкеңдi ұғынғаның, ұғынғаның...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жапан даладағы ой

  • 0
  • 0

Кең далам жатыр, боз далам! –
Өткен бiр, өткен заманда
күлдiр-күлдiр кiсiнеп,
маң-маң басып боздаған,

Толық

Халық қаһары

  • 0
  • 0

Қабат-қабат – үстiңе! –
Шойын киiп алсаң да,
Сол шойыннан
Қолыңа

Толық

Өзімді жек көргенде

  • 0
  • 0

Мен өзiмдi кейде жек көрем.
Ондай сәтте
Күркiреп жатқан
Бүктетiлген толқындардың арасына

Толық

Қарап көріңіз