Тыныштық туралы ой

Неткен тыныштық!
Торғайдың
Дәнді шоқығаны,
Өрмекшілердің
Торларын тоқығаны,
Тіпті ағаш тамырларының
Жердің астында
Топырақтың құнарын
Сорғаны,
Гүл қауыздарының ашылғаны,
Инеліктердің
Шөптердің сабағына
Қонғаны естілетіндей
Тыныштық.
Құлаққа ұрған
Танадай тыныштық!
Тірліктен адыра қап
Ұйықтап қалған
Санадай тыныштық.
Тыныштық!
Көктегі жұлдыз
Үзілген түймедей боп
Тірлігін доғарды.
Сонау көкжиектің
Етегінен көрінген
Реактивті ұшағың
Сабақты инедей боп жоғалды...
Қаққан кірпігіңнің
Дыбысы естілетіндей,
Көбелектің
Тынысы естілетіндей,
Құмырсқаның
Жүрісі естілетіндей
Тыныштық.
Тыныштық!
Осы бір тыныштықтан да
Байыз табар емеспін, –
Көңілім күпті,
Әлденеге алаңмын.
Неге сұрландым,
Неге қабардым?!
Мына тыныштықтан шошынып
Соншалықты торыққаным қалай?!
Мына тыныштықтан секем ап
Соншалықты қорыққаным қалай?!
Айнала тып-тыныш.
Ал бірақ ішімде
Сұп-суық
Жел тұрды өкпекті.
Қорықпай қайтесің?! —
Өйткені мына Тыныштық
Жалмайтынын жалмап ап,
Тістерін құстарға тазалатып
Бір-ақ сәтке дамылдап жатқан
Қорқау, тойымсыз
Қолтырауын сияқты боп кетті.
Ауызым әбден күйген ғой.

---