Алматы

Жаңа түлек,
жалын жүрек,
жас шағым,
Кеудемізде күмбірлейді асқақ үн.
Есімде әлі, арқалап сан үмітті,
Алматыға алғаш қадам басқаным.

Айта алмаймын,
маған құшақ жайды ма?
Қадам бастым айбарынан қаймыға
Қабылдады қырдың қара баласын,
Оған күн мен сан сырласқан ай куә.

Биіктетіп мұратымның шоқтығын,
Қызық-думан қалқасында кетті мұң.
Жалындаған жастықпенен жарасты,
Өтті жылдар,
өтті айлар,
өтті күн.

Жүрдек уақыт қамшы басып сауырға,
Бірде аптапқа салды, бірде дауылға.
ҚазМУ атты қасиетті шаңырақ,
Білім беріп, аттандырған ауылға.

Үміт артып алдағы атар ақ таңға,
Сен баптаған балаң талай шапты алға.
Қайта оралдым жылдар салып араға,
Қатаң тірлік қабырғама батқанда.

Заман туып қазағымның бағына,
Тәубе дедік тәуелсіздік таңына.
Алашыңнын бар арманын арқалап,
Өгейсітпей өбектедің тағы да.

Таусылған ба тіршіліктің таласы,
Көш түзеліп, жазылды елдің жарасы.
Аттың басын қайта бұрдым ауылға,
Шақырған соң Талдықорған қаласы.

Сан тағдырды тоғыстырған жер үсті,
Теріп жейді бұйырған бір жемісті.
Талдықорған...
сонда өтті алаңсыз,
Кемел шақтың көп күндері келісті.

Дей алмаспын алынбайтын шеп құрдым,
Байламы жоқ бақ талайы текті ұлдың.
Алты Алашқа айбар болған Алматы,
Қайта айналып тағы алдыңа кеп тұрмын.

Ару қала - арманымның өзегі,
Ет жүрегім елдің мұңын сезеді.
Үшінші рет алдыңа кеп жүгіндім,
Үш мәрте ғой ер жігіттің кезегі.

Қоныстанып қос шаһарға кезекпен,
Байқамаппын жылдарымды тез өткен.
Жүгі ауырлап жеткіншегің жеткенде,
Жатқа балап, итермессің өзектен.

Болжап қайтем,
тағдыр неге кез қылар?
Орта тапсам ойымды оқып, сөзді ұғар.
Арман қала, ақын келді алдыңа,
Елде туып, астанада көз жұмар!

---