Заман түзу, заң түзу, жарасымды бәрі де
Заман түзу, заң түзу, жарасымды бәрі де,
Түзу бірақ жүрмейтін адамдар бар әлі де.
Біреулері біреуді құлатуға құмартса,
Құлағанды біреуі итереді әріге.
Заман түзу, заң түзу, жарасымды бәрі де,
Түзу бірақ жүрмейтін адамдар бар әлі де.
Біреулері біреуді құлатуға құмартса,
Құлағанды біреуі итереді әріге.
Көңілім қойды ғой бір жайланбастан,
Қарайды-ау жүрегім де майланбастан.
Қаңқылдап қарашада қайтқан қаздай,
Барады күндер өтіп қайран бастан.
Балам-ау, неткен бақытты, нұрлы заманың,
Шаттыққа толы жанарың, құтты қадамың.
Мекенің мынау, мектебің анау – бәрі сай,
Гүлі боп өсіп келесің Отан-ананың.
Жан қадірін білдірмеген жастық-ай,
Ар қадірін білдірмеген мастық-ай.
Адамдардың, мынау қысқа ғұмырда,
Өзіне-өзі жасап жүрген қастығы-ай.
Сұрақ еді жанымды мазалаған,
Жауабыңа қанықтым назалы адам.
Бір жаманның өлердей ұяты үшін,
Жан екенсің өзіңді жазалаған,
Арудай ақ жамылып дала жатыр,
Ай сырғып айдынынан бара жатыр.
Көлбеңдеп көз алдыма көп көлеңке,
Бірде алыс, бірде жақын салады асыр.
Бірдей емес барлық бейне, мүсін де,
Бірдей емес екі қолда күшің де.
Бірдей емес бір сәттегі қозғалыс,
Бірдей емес бір сәттегі ісің де.
Шыр етіп кіндік қаным тамған мекен,
Ең алғаш тынысымды алған мекен.
Өрілген өзегімнен өлеңімді,
Өзіңе өмір бойы арнап өтем.
Өлеңім – иықты еткен, биіктеткен,
Өлеңім – күйікті еткен, сүйікті еткен.
Айтайын саған деген өкпе-назды,
Айтсам деп жүруші едім жиып көптен.
Шалма аяқтан, келсін шамаң, келмесін,
Көре алмау да – көңілі ояу ерге сын.
Артық кетіп, кем алдым деп күйінбе,
Аларыңды ап, береріңді бергесін.
Кім де болсаң, қуанам болғаныңа,
Болғаныңа, тұғырға қонғаныңа.
Адам түгіл, ағаштың жапырағы,
Табан асты жатпасын жолда мына.
Сырластым жалпақ елмен де,
Сырластым жаннат жермен де.
Сұрапыл дауыл, селмен де,
Жібектей жұмсақ желмен де.
Адамдығын өзінің түсінбеген,
Кім сөйлесер түйсіксіз кісіңменен.
Ұлыққа да айтамыз кішік бол деп,
Болмай жатып қорқамын ісінгеннен.
Артықпын демен өзгеден,
Артықпын десем, надан де.
Кеммін де демен өзгеден,
Кем түссем туа жаман де.
Табиғаттың заңына бағынасың,
Кімге бұдан кұтқар деп шағынасың.
Сіңіп кеткен сағымға сайғақтардай,
Күндерінді күрсіне сағынасың.
Асуын бердің Құлжаның,
Ырғағын бердің Біржанның.
Пейілімді туа тарылтпай,
Пейілін бердің мырзаның,
Тынысы тіршіліктің тоқтамайды,
Кім келіп, кім кетсе де жоқтамайды.
Сарғайған сахараны теңіз етіп,
Теңізге тасты жағып от қалайды
Мен көнсем де, ағайын, дегеніңе,
Өлең шіркін көнбейді, керегі не?
Ол шындықтың семсері екі жүзді,
Жалған айтсаң тастайды бөледі де.
Қас батыр Қарасайдың ұрпағымын,
Ұрпағымын, Жамбылдай жыр-таңының.
Мәңгілік өшпес менің аты, затым,
Төбемде төңкеріліп тұрса күнім.
Жақсылық керек саған да,
Жақсылық керек маған да.
Жасаймын десең жамандық,
Табыла қалар табанда.
Алдыңда, ей, дүние, ұяттымын,
Жүріппін солады деп қияқ гүлім.
Мен саған сансыз рет бұрында да,
Япыр-ау, келіп-кеткен сияқтымын.
Жып-жылы үй, жылы жүзді жұбайым да,
Ұл-қызым бәрі менің ыңғайымда.
Сыйлайды бірі әке, бірі ерім деп,
Құдайдан бұдан артық сұрайын ба?!
Армысыңдар, жігіттер, армысыңдар,
Аман-есен бәрің де бармысыңдар?
Менен ұшып сендерге қонақтайтын,
Сәлем атты кеудемде жыл құсым бар.
Өлең шіркін көнеді ме бұлтаққа,
Бұлтақтасаң үнің жетпес ұрпаққа.
Жалғыз ғана шындық керек біз үшін,
Жан алғыштың алдына кеп тұрсақ та.
Әлкенжан, биік екен парасатың,
Қасиет хан басыңа жарасатын.
Түйсіксіз топастарға – таудан биік,
Сыйласқан – бетегеден аласасың.
Бір-бірінің қазанын сапырысып,
Бірін-бірі жататын шақырысып.
Кетсем бе екен ауылға көктем шыға,
Қайтатұғын біраз күн қатық ішіп.
Жері осы Жамбылдағы Қостөбенің,
Жандарын оның барлық дос көремін.
Жасымда бір қызына ғашық болып,
Қайтейін, тоса алмады тос деп едім.
Аққудай сызылтып бір ән салдың да,
Қайыңдай тербетілдің қарсы алдымда.
Жалындай ыстық демің бетті шарпып,
Жаутаңдап тұра бердім тамсандым да.
Қолымнан менің келсе егер,
Құс қанат тұлпар алдырып.
Күмістен ерді салдырып,
Күндіз-түн жортып талдырып.
Есіл-дертім өзіңе құлауменен,
Бір сен деген бағымды сынауменен.
Сезім деген шырмалып бұғауменен,
Қырық тесік көңілімді құрауменен.
Айтатын саған, арманым менің көп еді,
Тағдыр-ай, тағдыр, тілімді кесті, бөгеді.
Сарғайып барам, көңілім жасыл көк еді,
Көктемім болсаң, нөсерің қашан төгеді?
Мені сендей ешбір жан ұға алмайды,
Көңілімнен ұқса да шыға алмайды.
Бірін-бірі қаяусыз сүйген жандар,
Бірін-бірі көре алмай тұра алмайды.
Қиын болды-ау, бұл маған қиын болды-ау,
Қиылғаным – бір ала құйын болды-ау.
Жалын жұтып өзіңе жазған жырдың,
Қара бақыр құны да тиын болды-ау,
Өтіпті-ау, жеңгей, дәуренің,
Арман ғой енді бәрі де.
Көзіңнен ұшқан сәуленің,
Нұрлысы-ай, шіркін, әлі де.
Көз алдымнан дидарын кетер емес,
Бір өзіңе ешбір жан жетер емес.
Тұсау жіптей десе де ғұмыр қысқа,
Сенсіз бірақ күндерім өтер емес.
Сен сүйгенді мен сүйсем айып па екен?!
Айтқан серттен қалайша тайып кетем.
Аягөзде туылып Баян сұлу,
Туар жері Жібектің – Жайық па екен?!
Жанарым-ай, бәріне кінәлісің,
Қимастықтан тұр енді жылап ішім.
Мен кінәлі емеспін, мен кінәлі,
Мына еліктің күнәсіз лағы үшін.
- Джон Максвелл
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі