Өлең, жыр, ақындар

Қостанайға сәлем

Ар ма елі алқапты Қостанайдың,
намысымды жануға қосқан айбын?!
Топырағыңа табаным тірелгенде,
Ахмет бабам бастаған көш қарайды.

Есен бе екен мекені Ыбырайдың,
ала алмаған сынын да сұмырай күн?!
Көкірегімді кернеген жұпарыңнан,
сырларындай Сырбайдың зымыраймын.

Бейімбетті тудырған ерлігіңнен,
Кеңшіліктің жырындай кеңдігіңнен,
Беу, Қостанай, қосыңнан хош көремін,
Ғафекеңді шалқытқан елдігіңнен.

Бүгіп белің, маңдайдан үгіп терің,
тынып па едің үкілеп үміттерің?!
Қонақтайды Көкбөрі-Жүрегіме,
жанарыңнан көшкенде Түрік тегің.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Қазағымның кіндігі

  • 0
  • 0

Кенесары хан тегін жалғап тұрған,
қазанаттар тұяғы шаң қаптырған,
Сарыарқаның төсінен самғаттырған
бала қыран – жас қала.

Толық

Жырым қалар қасқайып

  • 0
  • 0

Асау толқын – менің албырт жастығым,
ақ маңдайын тасқа соғып, басылған.
Ақ шалыпты самайымды, рас бүгін,
ақ көбіктей жағалауда шашылған.

Толық

Беу, ғасырым

  • 0
  • 0

Беу, ғасырым,
сенің күткен ұрпақтарың біз бе едік?
Рудан руды ажыратып, жүз бөліп,
алты алаштың арыстары түзде өліп,

Толық

Қарап көріңіз