Дұға
Келместің кемесіне мініп барам,
Қарайды дүние бәрін біліп маған.
Бізді жоқтан бар еткен құдіретті,
Алланың Хақ екенін ұмытпағам.
Бүгінгі кеш ауыр еді не деген,
Жаным болды жалғыздықтан жыларман.
Көкірегімде діріл қақты көп өлең,
Тұла бойы қоңыр мұңнан құралған.
Жапырақ, қайран жапырақ,
Көзіңнен бір мұң оқып ап –
Кеткендей болды әуелі,
Қырық қабырғам қақырап.
Ешкім де қозғалта алмас мық тағынан,
Хан болсам іргесіне құт дарыған.
Қаһарланып өзімше жарлық қылсам,
Ләззат алып бәрінің бұққанынан.
Саған бүгін гүл сыйлайын алқызыл,
Тағдырымда жолықтырған жалғызым.
Саған теңеп әуре болып қайтемін,
Жан көрмеген жұмақтағы хор қызын.
Сол атайдың болмысы өзгеше-тін,
Сөйлеп кетсе, шебердей сөзді есетін.
Көнерген көшелердің жиегінде,
Әр таңда құрдасымен кездесетін.
Құдай өзі қосақтаған қосағым,
Жүрегімді саған ғана ашамын.
Өзің барда кең екен ғой керегем,
Өзің барда бүтін екен ошағым.
Гүлдей бір қызды ұнаттым,
Күндей бір қызды ұнаттым.
Жалыны өртеп барады,
Жанында жанған шырақтың.
Қадірім білінбей өзіңе,
Сонау бір балауса көктемде.
Тамшы жас іркілген көзіме,
Ауылдан сен ұзап кеткенде.
Көктемгі құстар салады бір ән,
Құстар-ай мені жылаттың неге?!.
Қағады Айдың жамалы бұлаң,
Айдай аруды ұнаттым неге...
Мен кеңдіктен қорғандым,
Көре де алмай дүниенің кеңдігін.
Аңсатқаны жетпегендей арманның,
Аңсаттың-ау сен бүгін.
Алматы әлпештелген әйбат қала,
Айналама қарадым жәйлап қана.
Шаһардың ен төсінде еркелейді,
Бір күлімкөз еріні оймақтана.
Жазықтымын-ау,
Жазығым сол ғой сені ылғи сағынатыным.
Нәзіктігің-ау,
Сағынбашы деп жалынатының.
Аялаумен ақ келбетін арманның,
Жүрегіңе жүрек болып жалғандым.
Сезіміңнің саусағына сүйріктей,
Жарқыраған жырдан жүзік салғанмын.
Дүниелік нәзіктігі – айыбы,
Қандай ғажап гүл біткеннің ғұмыры!
Оған ғашық шайырлардың шайыры,
Оған ғашық құстардың да құмыры.
Қарс айрылып тұр бүгін көкірегім,
Өзіңе мені жақын етіп едің.
Маған қиын болып тұр жалғыздығым,
Күткен қыздай кешікпе, өтінемін.
Күттім, күте шайыр болып шайқадым,
Оның бәрін әнеугүні байқадың.
Гүлдер гүлге арзу айтып ашылса,
Арзамды мен саған ғана айтамын.
Айылдан келген нәзік қыз,
Ақынның болшы сырласы.
Біз де бір өлең жазыппыз,
Құлағың салып тыңдашы.
Жас жүрек ем жырға жүрген сиынып,
Бір бақыт боп қалмап едің бұйырып.
Іздеп сені бара қалсам үйіңе,
Кері қарай жібермеуші ең қиылып.
Жарлы болып жетілгенмен,
Жыр оқыдым іңірде.
Өгей әке секілденген,
Ей, дүние мұның не?!.
Шаһарда біздің сұлу бар еді,
Адам біткенді шайыр қылатын.
Жанарындағы жылу да әдемі,
Мейірім сыйлар қайырлыға тым.
Жүрегімді жарып шықса жасын ән,
Саған қарай құрақ ұшып асығам.
Түн көзінен тамып түссе тәтті мұң,
Оның несін тағы сенен жасырам.
Атқанынша көктемнің құба таңы,
Әдемі әйел өз-өзін жұбатады.
Сағынышы шашылып көзіндегі,
Кей түндері жүрегін жылатады.
Ақынмын сыймас жыры қауызға,
Өзіңді сүйген өлермен.
Салғандай едің үріп ауызға,
Жаратылғандай өлеңнен.
Жүрегім бұл бозінгендей боздаған,
Сол үшін де қажет сендік наз маған.
Бұйырыпты ғұмыр кешу ақын боп,
Маңдайыма пайғамбарлық жазбаған.
Бір иіскеп шашыңнан,
Ғазал өріп кетермін.
Жазығымды жасырған,
Қарызыңды өтермін.
Ешкім ол кез дұрыс білмей атымды,
Танымайтын мен сияқты ақынды.
Айхай дүние, шайыр едім өзгеше,
Сұлуларға жырмен жазған хатымды.
Бұйра бұлт тау басынан көшкен еді,
Қырларда қызыл гүлдер сескенеді.
Жер бауырлап ағады ақ бұлақтар,
Мен неге түсінбеймін ештеңені.
Кімнің қай кез таусылыпты сайраны,
Ғажап-ақ қой жан біткеннің жайраңы.
Түнгі шаһар шамын жақты шырадай,
Бүгін түнгі көбелектер мейрамы.
Маған қарай айдайды жел күз бұлтын,
Жапырақтар тартты содан қызғылтым.
Алтын түймелі бір ару аңсатып,
Қызыл іңір боп басталды біздің түн.
Басымды тауға,
тасқа ұрдым, түңілмедім,
Жарамас жарты жолдан бүгілгенім.
Жүрегімнен үзілген өлеңім-ау,
Некесіз-ақ басыма бақ қондырған,
Жүрегімді үнсіз ойға шомдырған.
Ізгі нұрдан жаралғандай дидарың,
Періштенің өзін естен тандырған.
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі