Күйдім-жандым
Күйдім-жандым,
Өлдім-талдым,
Естен тандым – махаббат.
Бал дәміңе,
Тасқа жанып төзімді,
Тауға соқтым басымды.
Көрген кезде өзіңді
Көрсетпедім жасымды.
Сен қайғыға батқан кезде
Айықпадым мұнардан.
Сен жылы сөз айтқан кезде
Күлім қақты күн алдан.
Жолықтың маған, бағың ба, әлде сорың ба?!
Жолықтың екен – қорғалап әсте қорынба.
Таланың ба екен,
Залалың ба екен кім білсін,
Қызғандым сені –
Жанардан көшкен бау-бақтан.
Қызғандым сені –
Самалдан ескен тау жақтан.
Мен сені сүйеді екем – енді білдім!
Қадірін қайран дүние – кең ғұмырдың.
Кеңескен бір сәтіңе жетпейді екен
Тел өскен тай-құлындай тең құрбыңның.
Танысқалы көп болды,
Табысқалы...
Жүрегімді бір сезім жаныштады.
Құшағымнан кетпеші,
Жанарыңнан бір моншақты үйіріп,
Жылдам басып шығып кеттің киініп...
Кейін білдім ауырғанын жанымның,
Қабағымның қалғандығын түйіліп.
Ақ махаббат!
Қашаннан Кием едің,
Саған деген таусылмас сый-өлеңім.
Қиналғанда қан жұтып,
Өндір жігіт
Өртенбей от ерінге,
Қимастықпен туған жер – мекенінде,
Мойнындағы міндетін ақтау үшін
Менің шашым – қара орман,
Екі көзім – мөлдір көл.
Мұрным тау боп жаралған,
Аузым – зындан, тіс – қақпақ.
Құлагердей, дүние-ай, ат қалмады,
Соны ойлаудан сабыр мен дәт қалмады.
Әлі күнге жатқандай толастамай,
Арғымақтың арқырап аққан қаны.
Неге айтасың «Аралды тартылды» деп?
Неге айтасың «Ағын су сарқылды» деп?!
«Арқыраған ақ толқын арнасында
Ақша құмға қақалып, қарпылды» деп?!
Бозала таңның буымен
Бусанып ұшты бозторғай.
Жылқылар жусап түнімен,
Ұйқыға көңіл, көз қанбай.
Туған жер дала, белдері,
Шаршамай талай шарлаған.
Тыңдамай өтер кермені
Ендігі тұлпар мен болам.
Бақытқа жеткен емес қолым бірден,
Тағдырым ұсынған жоқ төрін бірден.
Әркімдер өз соқпағын тауып жатыр
Әуелден қалтарысын,
Тіршіліктің тұрағы.
Баяны бар.
Талықсысаң, тау-тасын сая қылар.
Жер деген – бір тірі Адам,
Ақкөлден ұшқан аққулар,
Қай жаққа қанат қақтыңдар?!
Қай жақтан тағат таптыңдар,
Кезеніп мылтық жүрмесін
Өнеге қалар әр кез өскен елден,
Қашанда құрметке дос кенелген.
Ылғи бір сай тасындай азаматтар
Сау етіп келе қалды Өскеменнен.
Қала бұл кең даладан кен іздеген.
Қала бұл байлығы тең теңізбенен.
Бір кезде жүрген жерде өгізбенен,
Зулайды сансыз состав поезбенен.
Қақ төрінен Арқаның қоныс алып.
Қақты қанат толқының – толы шабыт.
Өзен біткен оңына ойысқанда,
Жалғыз өзің жатасың теріс ағып.
Есіл, сенің есіңде ме?
Келмеді көңіл күйің,
Хошың неге?
Егіліп ағыл-тегіл ағушы едің,
Қашаннан «Қазасалған» қазыналы.
Жаныма жасыл жайлау жазы ұнады.
Қызығын атамекен, атақты елдің
Тауысып болған жоқпын жазып әлі.
Әуелден қанық едім осы есімге,
Сақталған жұрт жүрегі, дос есінде.
Кеудемді ашып тастап, желге беріп,
Нұрқанның жүріп келем көшесінде.
Маңдай соры – үш батпан,
Тағдыр мықтап ұстатқан.
Қыс алғанда қыспаққа,
Аштық тартты пұшпақтан.
Барақ бақыт іздемепті өзгеден,
Бірақ жікшіл жалғандыққа төзбеген.
Бақасқанын батылдықпен басып ап,
Бір-ақ жолды – шындық жолын көздеген.
...Ол заманда шалдығыпты, шаршапты,
Содан әкем мекендепті «Қарсақты»,
Қобызымен күңірентіп Қарабас,
Қалың елін қанатымен қоршапты.
Аспаннан да асқақ-ау
Ақындардың арманы.
Қолдан қылыш тастамау –
Батырлардың арманы.
Кінәлап босқа өткенді,
Қайтемін айтып өкпемді.
Онан да, досым,
Осы күн
Бейбіт елде болмаса да қатал күн,
Бейқам жүріп «шала қазақ» атандым.
Арғы тегін анық білмей атамның,
Ар-намыссыз «шала қазақ» атандым.
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі