Күндер
Қымбат күндер ұясындай үміттің
болар кейде ордасындай бүліктің.
Өмір көшін өткергенде сендерден
қалады екен тау суындай тұнық...
Не айтайын халайық, сендерге мен,
жан бар ма бұл қызықты жөн көрмеген.
Береді ана қолынан балапанын
он ұлына өзгенің теңгермеген.
«Әсем қоңыр» күй менің жаным сүйген,
құдіретіне барынша басымды игем.
Тыңдағанда желбіреп жібек жалы
бір сұлу ат шығады қалың шиден...
Ортаның іздемеймін шу, дабырын
әкелгендей өзгенің думаны мұң.
Тыныштық жаным менен маңайымда,
мен бейне соның жалғыз туғанымын.
Қандай күш бар, білдің бе, ғаламда epeк
дүние, бар тұсыңа хабар берем —
емдейді екен бізді ізгі тілек,
емші екен бір-біріне адам деген.
Тәтті ұйқыда жатырсың балбыраған,
көзім тоймай қараймын келбетіңе.
Күн астында жаралған барлық адам
неге әртүрлі деймін мен енді өкіне.
Шаттық күйден өзгені ойлатпаған
сұлу әуен, сырлы саз ойнақтаған
жан дүниені баураса — еліктетіп,
қызығына ешқашан тоймапты адам;
Тұсау кесер...
тұсау кесер той бүгін,
еңбектеуге ниет етпе, қой, күнім.
Тәй-тәйіңді алмастырсын жүгіріс,
Менің атым сенің-дағы есімің,
Гүлжауһарлар көбейсе егер несі мін!?
Ұрпақтары Қазақ деген бабаның
тербер талай біздейлердің бесігін.
Сыйлап заман жаңалықтың түр-түрін,
бір күніме ұқсамады бір күнім.
Аңтарылам айтар сөзді таба алмай...
ертеңдерім қадай қалса кірпігін.
Адам неге айуан сынды кейде бұл—
жан дүниесін жын кергендей бейне бір.
Ыза-кектен қарш-қарш шайнап тістерін:
«Құның сенің бір-ақ тиын, — дейді, — өмір»
Ана тілім — арман тілі, ар тілі,
тиген қилы замандардың салқыны.
Орыстардың орманында өртеніп.
озбырлықтың жалын оты шарпыды.
Шежірелі құлан жортқан құм-далам,
белес-белес белдерден қол бұлғаған.
Болат жолдар жер бауырлап төсіңде
Жер-ананың жүрек күйін тыңдаған.
Мамықтай ақ көбігі ерінде ұйып
қалатын бал шұбатты келін құйып
отырса ,—
Маңғыстауда
Құдағижан атандым құрмет көріп,
Көңіл, шіркін, шалқыды дүрмекке еніп.
Ағытайық өлеңнің тамашасын,
көкейімнен ұшыр деп тұр кептеліп,
Соңымнан ерген сыңарым,
соңыңда қалып жыладым.
Сарқырап ағар шағында
сарқылып қалған бұлағым.
Ит жеп қойды сәбиді, сенесіз бе?!
Ит жеп қойды адамның бір баласын.
Итке сенген ана ойсыз, өресіз бе
Әлде, тағдыр мазақтап тұр ма басын?!
Тамшалы сай дегенде,
Тамшалы сай..,
Тамшалыда тамшының ән салысы-ай...
Тастан тасқа секірген тамшылары
Көзімнің шуағысың,
Жүректің бұлағысың.
Өмірде жұбанышым,
Сен менің ҚУАНЫШЫМ!
Осы ма еді, жарандар-ау, жасқа үлгің,
қай түрі еді әдеп пенен дәстүрдің?!
Қалай түстің екен, әттең, қарғам-ай,
апанына қара ниет қасқырдың?!
Сезімді тот басады... тот басады...
болады оның да, жас, қатпа шағы...
Оның да жұлдыздары жанып кейде
басынан күні өтіп, бақ қашады.
Ән салдырған Тастемір мен Досатқа
көрік қосып осы атқа,
Маңғыстауда, он саусағы өнер күйін төгілткен
бір келіншек тұрады екен Қошақта,
Көрсете алған көңілдерден күліп бой
айналайын, әсерлі сөз, білікті ой.
Таза болса, мөлдір болса екеуі
жан сусынын қандыратын тұнық қой
«Ерке бала», «Кішкентай», «Мырза жігіт»
дейді жеңге қайнысын ырза қылып.
Инабат пен ықылас астарынан
жанға жайлы ерекше бір наз ұғып.
Бас бүтін, мал түгел, тек сенімге ерген,
көңілі жай — сирек болар мұндай кісі.
Сыртынан мығым, бүтін .көрінгенмен, -
бар шығар көп адамның бір қайғысы.
Жөн сұрасып, жалпылдап халді ұғысқан
таныстар мен шу еккен бар дыбыстан
жасырына жылт етіп шыға келіп,
балалығым қарап жүр әр бұрыштан.
- Джон Максвелл
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі