Қарашада қалқиған жаппадайын
Қарашада қалқиған жаппадайын,
Үмітімді адасқақ қақпалаймын.
Ер үстіне мінгенмен,
Бере алмаспын,
Қарашада қалқиған жаппадайын,
Үмітімді адасқақ қақпалаймын.
Ер үстіне мінгенмен,
Бере алмаспын,
Жер айналды күні үшін
Жаратқанның жанарын,
Ішті өзі үшін маскүнем қойнындағы
Арағын.
Шыдай ма кіл құсаға шамасы адам?
Ит аттап кетеді екен аласадан.
Тағдырдың татып жүрмін татасын көп,
Тәлеймен қалай ғана таласа алам?
Барқадар таппай бақидан,
Әумесер болып әуліктім.
Қатыгез екем Батидан,
Бата алмай қалды
Кекжең етті тым ерғашты
Ыңыршақ,
Иесі ерттеп, қойға мінбек құрым сап.
Майқанынан жарылайын деп тұр-ау,
Түсімде де кеспіріңде мұң қалың,
Әлденені маған айтып, бұлдадың.
Әжіміңді жас ағады қуалай,
Суындай боп, көктемгі бір жылғаның.
Өмірде көп көкбеттігі көкбеттің,
Зұлымдықтар мәуе жайды, көктеп тым.
Бәрі соның ауанында, амалсыз,
Көрді дейсің қарсы тұрып, тектеп кім?
Көз аңғары зіл тартып,
Меңірейген ғалам тұр,
Тұяқкетті тұғырдай сенделеді адам құр.
... Бір кездері кеш батса
Қажытып, мезі етті ме сандырағым?
Ой кешіп, көз ілмей-ақ таңға ұрамын.
Әкемнен қалған ептеп бұл жалғанға,
Басталмақ басы менен, бар мұраның.
Жаудыраған жанарыңда
Абат мұң,
Жүрегімді жаныштадың, қанаттың.
Сөреліден сүйегімді көтеріп,
«Күн ызғарлы суық тым,
Майы қашқан қуықтың.
Қыз-қыз қайнар кезімді,
Әлдеқашан ұмыттым».
Өзіммен өзім отырып, күбірлегемін,
Сөзім сөзі емес – тірі неменің.
Қан жылайды екен жүрегің шарасыздықтан,
Көз жасым барып тамады біріңе менің.
Қанжілік боп қалжырадым...
Қасаңмын,
Шаң қапқаны жерге тимес шашамның.
Неткен сонша шетін едім,
Шым-шым батып барамын,
Шым-шым батып,
Тұншықтырды тереңге тылсым...
Бақыт.
Тәмсіл, тәмсіл сөз айттың –
Талықсыдым,
Сүйем сені, періштем, анық шыным.
Махаббатым – мұзарт тау,
Қоянкөздерің қиылып маған,
Дір етті жүрек секемшіл.
Ессіз сезімдер бұйығып қаған,
Есейіп кеттік, көкем, шіл.
Сен де жынды, мен де ақымақ екенмін,
Сөзін тыңдап, иланамыз бөтеннің.
Ал еркектің еректігі болмай ма?
Қиналтады жетпегені жетеңнің.
Көкіректі кернейді кермек шерім,
Адалдығың, пәктігің – жөргек сенің.
Дәрменсізбін, сұлу ең сүдіні ерек,
Көгілдірі тәрізді өр Көкшенің.
Перідей сұлу періште пешенемдегі,
Сен тіккен отау – жұмақтай, кесел енбеді.
Еміздіктетіп сезімді ессіздендірдің,
Махаббат – шарап меймілдеп, еселенбеді.
Жанарымнан жас ақты бұршақтаған,
Жүрегімде шер қалың жыр сақтаған.
Қай жағада қаламын бордай тозып?
Берер емес қу тағдыр мұрсат маған.
Тана көзің мөлдіреп, жас тамады,
Тоты көңіл бұйығып, пәс болады.
Сүдініңде сұлулық сұқтандырар,
Елестетер қылығың жас баланы.
Сері сезім кеудемді шабақтадың,
Алып қашып арымнан сан аттадың.
Ессіздердің ортасы ...
Керегі жоқ,
Көру ғана көзіңді көксегенім,
Сен – қиырда, мен – зеңгір көкшедемін.
Жүрегіміз бірақ та бір соғады,
Ебі жел кеп бетімнен өпсе менің.
Жүрегімді жаулады басыр қайғы,
Мынау әлем дүбәра – тасырлайды.
Өшті ме екен кеудеңнен мендік сенім,
Асау сезім санаға бас ұрмайды.
Шимай-шимай жаныңды жайып салдың,
Басты еңсеңді, дертіңнен айықсаң – мұң.
... Долданады көк теңіз, қайық кетті,
Болса керек өзінде айып шалдың.
Дір-дір етіп саусағың құшақтадың,
Өмірімде болса егер үш-ақ бағым.
Бірі – өзің деп санадым, періштем-ау,
Арманымдай көгімде
Жабыңқылық көремін жамалыңнан,
Таусылдың ба мені іздеп табаныңнан.
Дірілдейсің қырдағы жауқазындай,
Сәл ертерек үзілер сабағынан.
Білмеппіз ғой барады тағдыр өтіп,
Жібердің бе жасыңды жаңбыр етіп.
Орамалың екен деп ақша бұлтты,
Жүрек тулап, қалғаны жан дір етіп.
Тақымда торы қаншырдай,
Қайшылар құлақ, желігіп.
Аңсатып қызды Баршындай,
Жетелеп келед мені үміт.
Үлбіреген үстіңде көне көйлек,
Сұлулықты тұрғаны көлегейлеп.
Қос анардың ұшында барқын дағын,
Сипап өттім жабысқан кене ғой деп.
Дүрліктірді отарба маң даланы,
Жанға шабыт береді самғағаны.
Дөңгелектер әуенін тыңдап жатып,
Дімкәс көңіл соған да малданады.
Әңгүдік бұлттар жөңкиді,
Жылқының жалын есіп жел.
Қаймақ-мұз суда көлкиді,
Келетін болсаң кешіп кел.
Қара шашың шалғынды көміп кеткен,
Маужырайды қара түн төніп көктен.
Қара көзің мойылдай мөлдірейді,
Жасандырып жіберген елік-көктем.
Сезім әсте кеткендей ме солғындап?
Тоғай кезіп таба алмадым, шолдым бақ.
Оңып қалған жапырақтар көп мүлде,
Өле-өлгенше әрін бермеу – сол қымбат.
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі