Тағдырлас досыма
Қызықты ойындардан қалыс қалып,
Бағынан балалықтың алыстадың.
Білдіртпей есейтетін өзіңе де,
Көп пе, аз ба біршама жол жүріліпті,
Қызықты ойындардан қалыс қалып,
Бағынан балалықтың алыстадың.
Білдіртпей есейтетін өзіңе де,
Көп пе, аз ба біршама жол жүріліпті,
Сыртым бүтін, ішім түтін адаммын,
Қайтесіңдер бетін тырнап жарамның.
Менің шашым бір-ақ күнде ағарды,
Қайғысынан қыршын кеткен баламның.
Қабырғада қанша сурет ілінген!
Дал боламын түсіне алмай бірін мен.
Шарасыздық шырмап алған санамды,
Сезіледі демімдегі дірілден.
О, бәтеңкем, қара жорға тұлпарым,
Көп жүрістен жұқарыпты-ау ұлтаның.
Күні бойы жортасың ғой, көтеріп,
Еркетотай аяқтардың бұлтаңын.
Көп қылығым көңліме жақпауы шын,
Бұрқ-сарқ қайнап ызадан жатты-ау ішім.
Шалыс басқан қадамнан сабақ алам,
Шылығына өмірдің батпау үшін.
Сол баяғы қағазбенен, қаламмен
Сырласамын, арасында алам дем.
«Қаладағы тіршілігің қалай?» деп,
Сынай қарап жатыр, әне, далам кеп.
«Жатпас та ешкім мұны теріс көріп,
Үйдегі үлкендермен көріс келіп».
Дегенде сүйіктім сен, шалқыдым ғой,
Алдымнан армандай бір өріс кеңіп.
Аманмын, сол баяғы қалпымдамын,
Жұмбақ жас - жетпісіңді алқымдадым.
Өлең кеп өзегімді өртегенде,
Шәйнектей газға қойған сарқылдадым.
Бұл өмірдің көктемі бар, жазы бар,
Содан кейін күз бен қысы тағы бар.
Елу деген жаз бен күздің ортасы,
Тал бойыңнан сан қазына табылар...
Өкпе айта алман осынау өмірге өзім,
Екі ұлым бар - бар екі қоңыр қозым.
Құшағыма екеуін қысамын да,
Көкжиекке қадаймын көңіл көзін.
Аңыз деген шындықтың дәні ме еді,
Оларды естіп сан сырға қанып едім.
Бір қарт күйші толғаған мына әңгіме,
Көңілімді тербейді әлі менің.
Бұзылған ба тіршіліктің ырғағы,
Қым-қиғаш боп құбылыстың түр бәрі.
Шақша басым шарадай боп жүр қазір,
Араласып ойдағы мен қырдағы.
Белгісіз ғой енді қанша тұрмағым,
Жетті, жетті осы сайран құрғаным.
Өспеген соң жаңа гүлдер, жас гүлдер,
Солғын тартып бара жатыр жыр-бағым.
Өмір бойы аруақ тұтып жыр атын,
Соған ғана бағыштаған мұратын.
Елеусіздеу жүріп жатты Оралда,
Қалың қазақ білетұғын бір ақын.
Үлкеннің сыйлап сақалын,
Кішінің сыйлап атағын,
Өмірім өтіп барады,
Жетпіске жасты тақадым.
Жалғандық жалқынына боялмаған,
Жайым бар тек шындықтап ой ақтаған.
Кіндігі жұмыр жердің сияқтанып,
Әрдайым көрінеді Оян маған.
Көзді қазір қуантпайды далалық,
Жүрседағы баяғыша саналып.
Жердің түгін жылан жалап кеткендей,
Сол себептен қысы-жазы мал арық.
Қызды өсіріп, ер жеткізіп баланы,
Өмір шіркін заулап өтіп барады.
Бізге дейін дәл осылай болды ғой,
Бізден кейін осылай боп қалады.
Оралым, сол аязың, бораның да,
«Ақ тайлақ» ойнақтап жүр орамыңда.
Жүгіріп шықты, міне, қарсы алдымнан,
Асыққан баладайын қол алуға.
Азаматың болса елде көшелі,
Қиналғанда, жол табады деседі.
Ақылдының айтқанымен жүрсек біз,
Сонда ғана өркеніміз өседі.
Жүйкелері жаратылған темірден,
Біз қай кезде арылармыз жебірден?
Күннен-күнге келе жатыр көбейіп,
Момындардың ақысын жеп семірген.
Көңілімнің айдынына қаз қонып,
Өз-өзімнен жүрем кейде мәз болып.
Өмірімнің күзі кіріп тұрса да,
Қас қағымда қалғандайын жаз келіп.
Жар басында жалқы өскен талшыбық,
Тас төбемнен қарайды әркез шаншылып.
Таңда көрсем бір уыс боп тұрады,
Балғын дене мөлдір шыққа малшынып.
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
-
- Архимед
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі