Жырларым менің
Жырларым менің – жылыстап кеткен жылдарым,
Сілкінтіп таудың көшкінін, сеңін, шыңдарын.
Келешек ұрпақ, келетін барлық ғасырға,
Жырларым менің – ақтарып кеткен сырларым.
Мақалалар Өлеңдер Жоспарлар Мақал-мәтелдер Ұлағатты сөздер
Жырларым менің – жылыстап кеткен жылдарым,
Сілкінтіп таудың көшкінін, сеңін, шыңдарын.
Келешек ұрпақ, келетін барлық ғасырға,
Жырларым менің – ақтарып кеткен сырларым.
Жанның бәрін бірдей көріп жүрсем мен,
Басыма әлі іс түспеген екен-ау.
Өмір сүру оңай ғой деп күлсем мен,
Жүрекке әлі күш түспеген екен-ау.
Қайда деп сұрамадым қаламақым,
Онсыз да адаммын нан таба алатын.
Қондырған айдынына Аққу жырды,
Кезі бұл кербездене таранатын.
Елі үшін жан кешкен,
Ерде де арман бар ма екен?
Жері үшін қан кешкен,
Елде де арман бар ма екен?
Ай болып туып арманым,
Алаулап нұр боп жан-жағым.
Кездескен еді өзіңде,
Ең алғаш менің жан жарым.
Болса да бұл кез нар шағым,
Болдырдым әбден шаршадым.
Қайғысыз, қамсыз бал дәурен,
Қайдасың, сені аңсадым.
Қайран өлең, құдіретің күшті екен,
Өңім түгіл, өксітесің түсте сен,
Дауа қонбас дерт екенсің мерт етер,
Құтыламын қандай амал істесем.
Түрім де барады ескіріп,
Күнім де барады кешкіріп.
Үгумен, мүжумен келеді,
Өмірдің толқыны төске ұрып.
Сен үшін бір ту бие сояр едім,
Алдыңа жал-жаясын қояр едім.
Мен қазір шаршаңқырап жүрген жанмын,
Тірліктің кетіре алмай оябы-ебін.
Тайғанақтап қара жерде құлаған,
Тарыққаннан кейде өксіп жылаған.
Естен шығып кеткенің бе, күндерім,
Естен бәрін шығарады-ау, бұл адам.
Мен қалайша толқымайын, толыспайын, таспайын.
Көкке өрледі кеше ғана қолдан еккен жас қайың.
Сүйем тұлым сүйкімді қыз көз алдымда бойжеткен.
Шақырады биге келіп, қалай қиып тастайын.
Шаттанып бірге шалқыған,
Келер ме қайтып дәурен-ай?
«Жаным» деп жаны балқыған,
Қай жерде жүрсің, сәулем-ай?
Ешқашан туған күнім аталмады,
Дәм-тұзды досым келіп тата алмады.
Болмады бірде үйім, бірде күйім,
Жандай-ақ жалғыз қалған жапандағы.
Басылатын емес-ау, шаршағаным,
Бас ұратын емес-ау, аңсағаным.
Аңсадым ба өзгеше таң самалын,
Неге сонша құмарта тамсанамын?!
Ажалға айла бар ма деп,
Мен өлсем өлең арна деп.
Қалжың ба, шын ба көп айттың,
Топырақ салмай қалма деп.
Атымтайдай жомарт болған жан бар ма?
Атымтайдай болар мен де мал бар ма?
Қысқа жіптің келтіре алмай күрмеуін,
Өксіп өткен күндерім көп арманда.
Күліп тұрған дүние жылап қалып,
Асқақтаған арманым құлап қалып.
Көріне алмай көзіне көптің енді,
Отырдым мен жылыстай жырақ барып.
Күн шығады, батады, таң атады,
Балбыратып жанымды жаңа табы.
Таң-тәңірден тілегім – мамыр еткін
Қар боратқан қаңтарды, қарашаны.
Жанымның сыры – сырласым,
Көңілімнің мұңы – мұңдасым.
Қос ішек-қоңыр домбыра,
Сені кім мендей тыңдасын,
Төгіліп, төсек болып жапырағың,
Сөгіліп көкірегің, атырабың.
Күз келіп, құба белмен құс жолында,
Үзілмей күндіз-түні жатыр әнің.
Озбайды деме уақыт,
Тозбайды деме ғимарат.
Тасты да мүжіп, уатып,
Ғасырлар өтер зымырап.
Толғанғын, жаным, толғану үшін жаралған,
Толғану үшін жеткізбей кеткен сан арман.
Үмітті үрлеп жылт еткен түнгі оттардай,
Тәтті екен күндер қиялға қайта оралған.
Тасқындап тауды тілген, Таласым-ай,
Таластың дейтін еді даласы бай.
Айнадай атшаптырым айдынында,
Аққу мен жүзуші еді жарасып Ай.
Асаған жандай асарын,
Жасаған жандай жасарын.
Сүлесоқ, сүле-сапамын,
Тереңге түпсіз батамын.
Сеземін салқын рай жүзіңнен де,
Тумаған көктемің боп күзің мен бе?
Аяулым, айлық жерден ләззат берген,
Жүректің антенасы үзілген бе?
Саған келсем арқа-басым жадырап,
Жыр да оқып желпінемін азырақ.
Күйші болып әлде бір күн кетем бе?
Айтқан сырдан іштегі үнім саздырақ.
Қайтесің, бағың жанбаса,
Ойлаған бола бермес-ті.
Ойдың да көбі далбаса,
Ойлаймыз кейде өнбесті.
Жанымның жазып дайым құрыстарын,
Сенімен, домбыра, тыныстадым.
Көтеріп көңілімді көкке менің,
Жалғыз сен – жастайымнан ұғысқаным.
Сыбызғыдай сыңсығаннан жоқ пайда,
Жарқылдайтын жанарыңнан от қайда?
Сен сүрініп, мен жығылып жатқанмен,
Жарығым-ау, өмір көші тоқтай ма?
Сар дала, сағым жортқан, құба белім,
Қия алмай мойынымды бұра бердім.
Кір жуып, кіндік қаны саған тамған,
Бабамның бабасының тұрағы едің.
Бәрі де өмірімнің – өлеңімде,
Өрім де өрмелеген, төменім де.
Тұнығым, тұңғиығым, тереңім де,
Ту тігіп, дабыл қаққан белеңім де
Сағынтты-ау, сайраны мол өткен күндер,
Сағымды керуен бел, көктем гүлдер.
Жаз жайлау айлы түнде, әудем жерде,
Ән салып алтыбақан тепкен күндер.
Қадалып көкке жатырмын,
Жұлдызым менің қай тұста?
Жанындай о да ақынның,
Ойлы да мұңды байғұс па?
Ер болып туып анадан,
Ездік еткен жігіт пе?
Жауға сілтер семсерін,
Кездік еткен жігіт пе?
Шөліркеген екен-ау, жырға жаным,
Келдіңдер ме сыңғырлап сырғаларың?
Өңім түгіл өнбойы түскен енсең де,
Бірің қолға түспестен құр қаламын.
Көкшетау, келбетіңе тамсанамын,
Жабықсам – сен екенсің жан самалым.
Біржандай айтулы әншің болмасам да,
Ашынып мен де кейде ән саламын.
Қызығын бұл жалғанның көріп келем,
Мыңды алып, мен де жүзді беріп келем.
Баласы Қошқарбайдың Шашубайдай,
Малға емес, сөзге көңіл бөліп келем.
- Альфред Адлер
- Альфред Адлер
- Альфред Адлер
- Альфред Адлер
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі