Тақпақ
Жұрт жүрген баламын мен мақтап,
Тақпақты аламын мен жаттап.
Таңдайым тақылдайды
Тақ-тақ,
Мыж-мыж етіп тастаған,
Киімімді өтектеп.
Әжем бұрын бақшаға,
Апаратын жетектеп.
Қисық біткен о бастан,
Қарт әжемнің бармағы.
Көріп бірде болмастан,
Інім әлек салғаны.
Сыйлап ем Сараға,
Торда отырған бұлбұлды.
- Бой жазсын, - деп, далаға
Қоя берді бір күні.
Сіздей адамға иіп тұрып басымды ием,
Елін оятып, елі үшін жанын берген.
Сол кішкентай баладан ұлы адамға,
Айналарын Міржақыптың кімдер білген?
Ол бүркіт, еркіндікті арман қылған,
Қыран құстай биік жерде қалықтаған.
Қасқыр деп айтсам дағы артық болмас,
Қиындықта үйірін тастамаған.
Оятып бар қазағын ұйқысынан,
«Оян, қазақ!» деп ұрандап, өлең жазған.
Болсын деп ел жандары көрегенді,
Бұл өлеңді қазағыма бағыттаған.
«Ел баласы» деп оны атап кеткен,
Перзенті ғой елімнің ол ертеден.
Алыстан «Алаш!» десе аттанатын,
Алаш үшін жанын да құрбан еткен.
Достың да сатып кетер кезі болар,
Махаббат да бір күні мезі қылар.
Ақша да күні келсе құнын жояр
Тек Ананың мәңгілік сезімі бар.
Қолыма қалам алдым хат жазғалы,
Бiрталай заман болды жұрт азғалы.
Бүгiн көрген таңда жоқ болып жатыр,
Азырақ хикаят қылып сөз қозғалы.
Шабытыма шырқау салып күнгейдің,
Бұл сөзіме күлме мейлің, күл мейлің.
Бұл өлеңді өзге түгіл өзім де,
Кімге арналып жазылғанын білмеймін.
Аспан мен жердің арасын басады мылқау сезімдер,
Қайтарып берші, жарқыным, қайтршы маған кезімді өр.
Қимылсыз қалдым қайтадан, салдым да көзді төменге,
Сенбесең өртті жүректің күйіне мән бер, өзің көр!
Шыр етіп дүнияға келеді өлең,
Өлеңнің ажарынан сені көрем.
Көрем де тамшы санап кетем жауған,
Сөз-бұрым, сөзден тағы өлең өрем.
Тілімізде құты бар даналардың
Тілімізде сүті бар аналардың
Тілімізге тікелей байланысты
Тағдыры да болашақ балалардың.
Есімде сол күн, қыс еді,
Таң емес, қара кеш еді.
Қаралы күннің хабары,
Қыс келсе еске түседі.
Ертегi ертедегi кәрi күйге,
Жiбiне сабақталып отыр ине.
Бетiңнiң бедерiне жұқпалы екен,
Опалап жаға берсең, шiркiн дүние!
Ұстаздар күніне....
Ұстаз ана ұлы есім расында,
Қарамайды қартыңада жасыңа.
Келіп тұрар кең білімді бергісі,
Қызығы болмаса да ауылымның,
Куәсі осы ауылғой сауығымның.
Ең қызығы өмірдің бала кезім:
"Жүр, ойнайық" деген сөзі достарымның.
Өткен күнді еске алып отырдымда,
Бұрдым тағы көңілді тылсым жырға.
Балалығым өтіп жатыр ауылымда
Тұнып тұр, өзгеріссіз сансыз сырға.
Баланар інжу-маржан жыры асылға,
Ғаламға кең сермеген құлашында.
Бұрын соңды өзге ешкімнен табылмаған,
Абайдың қазына бар мұрасында.
Ауылда өстім ,асыр салып күн кешкен,
Құшағында қозы-лақтың бірге өскен.
Бала болып талай мәрте қызықпен,
Ойнап жүріп от басып ек білместен
Бұны ойлсам көңіл шіркін аһ ұрды,
Сөзін естіп,өзін көріп ақырғы.
Бар шамасы келгеніме өмірге ,
Қаншамасы шетелдерге сатылды.
Сезімінің мөлшемін өлшетпеген,
Жан едім сырын сыртқа көрсетпеген.
Алдыңғы қатардағы саған қарап,
Көз алмай отырушы ем, ең шетте мен.
Мендегі сезім суыды ма?
Әлде өзге жүрегіме келіп қонды ма?
Білмеймін....
Біле алмаймын!
Қолыма қалам алдым жұма күнi,
Жазып тамам әйладым күн мен түнi.
Мұсаның заманында бiр падиша
Болыпты, әлеуметтер, тыңла мұны.
-
- Архимед
- Оноре де Бальзак
- Александр Пушкин
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі