Ей, жаңбыр
Көзімді жұмсам түс көре берем,
Алданып бұлдыр елеске.
Жаңбырдан соңғы даланың исі,
Салады неге сені еске?!
Ей, дүние!..
Жарлы болып жетілгенмен,
Жыр оқыдым іңірде.
Өгей әке секілденген,
Ей, дүние мұның не?!.
Ей, мұңлығым!
Бір түлейін, сілкінейін,
Жалғастырып жолды қашық.
Ақ жаңбырдай сіркірейін,
Кеудемдегі шаңды басып.
Ей, бейшара!..
Ей, бейшара, танымасаң кісіні,
Мен боламын жолбарыстың күшігі.
Сен боласың салпаң құлақ есектің
Арам қанды, адам тектес пішіні.
Ей, тағдырым!
Аспанымда күнім жайнап тұрғанда,
Ей, тағдырым, тас түнерме, тұлданба!
Шаттығыңның шуағына шомылдыр,
Жаным жылап, жанарға жас тұнғанда.
Ей, жүрегім
Ей жүрегім, тұрмысың сезіп мұны.
Тағдыр мені кімдерге кезіктірді?
Бағаламай отырғанда бақытымды,
Бақытсыздар жөн сілтеп кезіп тұрды.
ЕЙ, АДАМДАР!
Ей, адамдар!
Асықпайық, кіналауға бірімізді-біріміз,
Бәрімізде періште емес, жаратқанның құлымыз.
Ең әуелі, біз өзіміз кішіпейіл болайық,
Ей, қазағым, көзіңді аш
Пәк жүректер мұхиты – толқынданып барады,
Дүниеге қыс түсіп, салқын болып барады.
Тажал – сұмның қолында халқым қалып барады,
Ей, қазағым, көзіңді аш!
Бостандық берші, ей, уақыт
Ғайыптың күшімен еш ойға түспеген,
Фәни мен бақилық сапарлар үстінде.
Мен бір жұмақтай түс көрем:
Кеше, бүгінім, ертеңім –
Ей, Махамбет, ағатай! «Құсалықпен өтті ғой, Махамбеттің көп күні...» Махамбет
Қаройда басың алынды,
Қапшыққа сосын салынды.
Қуанып дұшпан жарылды,
Жарың қара жамылды.
Ей, дүние, жаныма дем бересің
Ей, дүние, жаныма дем бересің,
Демің тартып ішіңнен сен келесің.
Киелі қара ормандай жайқалып бір,
Ғажап толқын — ұрпақпен тербелесің.
Еңсеңді көтер, ей, адам!
Ей, Адам! Ел деп еміренсең,
Елім деп тебіренсең,
Еңкейтпес ешкім сені,
Еңкеймес сенің еңсең,
Ей, адамдар, Абыл ата ұрпағы!
Адам ата алғаш қадам басқалы,
Меншігінде Күні де, Жер, Аспаны.
Содан бері ізгілік пен жауыздық,
Өз таңбасын тарих қып тастады.
Ей, Тұрсын!
Ей, Тұрсын, бір жүреміз енді қанша?
Сұм ажал ысқырады кер жыланша.
Бойға құт – бұйырғаны тіршіліктің,
Әйтеуір артымызда белгі қалса.
Ей, табиғат
Ей, табиғат, еркелеткен көп ұлыңның бірі едім,
Көкірегі – күй мен күмбір, тұла бойы жыр едім.
Саған деген ынтызарым бір басылмай қойды ғой,
Қалай ғана мамыражай кірпігімді ілемін.
Ей, ағайын, алмаңдар да, бермеңдер
Ей, ағайын, алмаңдар да, бермеңдер,
Мені бірақ ренжіте көрмеңдер.
Ақын жаны сәл нәзіктеу келеді,
Жай-жай сөйлеп, жай қолыңды сермеңдер.
Пікірлер
-
Өтірік өлең
Өтірік айтпа -
Нұрсұлтан красавчик
Нау маағн жарсқ а ке рек едыыы -
Ақберен
Өте жақсы ұнады
- Альфред Адлер
- Альфред Адлер
- Альфред Адлер
- Альфред Адлер
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі