Адасып қалдым
Қызылды-жасыл боянып өткен,
Қай жақта жүрсің, баяғы көктем?
Күлімдеп күнге қарайтын еді,
Ұйқыдан гүлдер оянып еппен.
Екі туып келмейсің
Дүние сыры бір ғана құдайға анық,
Түн айналып келеді, күн айналып.
Қайта тұнар тасыған асау өзен,
Арнасынан шалқыған лайланып.
Қайғының түбі – қара су
Бауырым, келдің қырыққа,
Көнбейді уақыт құрыққа.
Көңілдің құсын шарықтат,
Көзіңнің алды тұнықта.
Сағатты сағынамыз
Алтынның қадірі жоқ қолда барда,
Осыдан опық жедік әр заманда.
Жақсысын қолдай алмай, қорғай алмай,
Сорлады біздің қазақ сорлағанда.
Өз қолыңмен өрт салма
Қаз қаңқылдар көлінде,
Құлан ойнар шөлінде.
Тарылмасын тынысың,
Қазағым, өз жеріңде.
Налыма бекер
Аймалап шуақ маңдайын өпсе,
Түнерген жартас жадырар.
Тамыры сусап, таңдайы кепсе,
Жапырақ біткен жабығар.
Тіліңнен у тамшылар
Аспан асты ашықта,
Көзіңді сал қашыққа.
Қарауытса көкжиек,
Түн келеді, асықпа.
Патша қызының зары
Таң атады, күн батады,
Өмір сырғып жатады.
Қара түнге малынады
Таңның алтын шапағы.
Көне қорғаннан табылған тас босағадағы жазу
Ей, жолаушы, жолың болсын әлдеқайда асыққан,
Сыңайың бар суыт жүріп, келе жатқан қашықтан.
Жортқан жанға бұйырады түзден ғана ырыздық,
Сәл аялдап, дәм татып кет мынау қара лашықтан.
Мүскін пенде
Мүскін пенде, өзіңді-өзің сонша неге қинадың,
Жүрегіңде болмаған соң аузыңдағы иманың?
Астан-кестең тасығанда аласұрған замана,
Салындыдай суға кетер бұл бес күндік жиғаның.
Бүктетіліп атыларсың...
Адасқанның көрген күні күн емес,
Қаңғырған жан қайда барып түнемес?
Қайыршының күркесінің шамындай,
Жер түбінен жылтырайды бір елес.
Ей, тағдырым!
Аспанымда күнім жайнап тұрғанда,
Ей, тағдырым, тас түнерме, тұлданба!
Шаттығыңның шуағына шомылдыр,
Жаным жылап, жанарға жас тұнғанда.
Өзекті өртеп...
Өзекті өртеп шыжғырады мұң шоғы,
Айттырмайақ білер дейсің кім соны?
Қалың елді жұртқа тастап тағы да,
Белден асты бұлаңдаған жыл соңы.
Қазақтың туын көтердің
Балуанның күші, ақынның мысы басқанда,
Тіл шығады екен тұншығып жатқан тастан да.
Қаршадай күннен күреске түскен бауырым,
Қазақтың туын көтердің биік аспанға.
Тарпаңнан туған құлындай
Ел үшін соғып жүрегі, ел үшін талса білегі,
Жігітті өрге жетелер, көтерер көптің тілегі.
Тарпаңнан туған құлындай даланың арда түлегі,
Алқалы топтың туындай абыройың аспан тіреді.
Еңбегің ұлан-асыр
Уа, Маха, некен-саяқ сендей адам,
Жерім жоқ шын жақсыдан жанды аяған.
Дос таптым, туыс таптым – тыныс таптым,
Қуанып керегемді кеңге жаям!
Сен де бір Асанқайғы
Алпысқа келіп қапсың, асыл аға,
Отыз жыл біз ергелі қасыңа да.
Тауыстың көз майыңды ақ қағаз бен
Үңіліп туған жердің тасына да.
Күресіп халқың үшін
Күресіп халқың үшін қаршадайдан,
Өткердің арпалысып қанша майдан.
Боз қырау самайыңнан төгіліп тұр,
Бозарған сәттеріңдей шаршап ойдан.
Серпіл, аға!
Егіліп жылай берме, серпіл, аға,
Жылаумен көздің жасы сарқыла ма?
Ақыны Алатаудай күңіренсе,
Қайыспай қабырғасы ел тұра ма?
Іздемеске бола ма?
Сағынамыз жыл өткен сайын біздер,
Толқын жуып, қаншама шайылды іздер.
Бұл күндері Семейге келген адам,
Ең алдымен елеңдеп Қайымды іздер.
Сұңқар ақын
Жырлары ғасырларға жалғасатын,
Тудырған ақындарды ел жасасын!
Жасыңнан поэзия аспанында
Жасындай жарқылдады Олжас атың!
Маң-маң басып келеді
Асқақтатып ағасын аспандатты демеңдер,
Менен бұрын бағасын беріп қойған кемелдер.
Көкірегі күйсандық – ән мен жырдың қоймасы,
Алдарыңда, ағайын, сырлы сазды кемеңгер.
Өлең-естелік
Жан едің жібек мінез, майда қоңыр,
Жан аға, сенен де өтті-ау қайран өмір.
Сыздайды сыр алдырып жүрек, шіркін,
Түскенде жақсы күндер ойға небір.
Екі елге бірдей
Манастың ата жұртында
Өзіңсің таудай бір тұлға.
Еңіреп туған ер Түкем,
Қазақ пен қырғыз ұлтында.
Соңында сөзі қалған
Жетеді мұратына талпынған жан,
Маздаса өмір оты шалқып жанған.
Келер ме қайта айналып, шіркін, жалған,
Аттанған сол бір бала Елтінжалдан?!
Не сыйлайды тағдыр деген жол алдан
Не сыйлайды тағдыр деген жол алдан,
Жапырағы күз желіне тоналған.
Қайың тұрды теңселіп,
Құдіретіне жел сеніп.
Бір басқа жетер күнәм бар
Бір басқа жетер күнәм бар,
Мінсіз емеспін.
Тәңірден барып сұраңдар,
Мұңсыз емеспін.
Ол егіліп ішінен жылап тұрды...
Ол егіліп ішінен жылап тұрды,
Тамшының тырсылына құлақ түрді.
Қызыл-жасыл әлемді мұңға бояп,
Сұм өмір, сырға толы сынап тұрды.
Қыс өтіп, көктемім де оралады
Қыс өтіп, көктемім де оралады,
Айдыныма аққулар қонады әлі.
Жанымдағы түйіршік мұң мен нала,
Қар суымен шайылып жоғалады...
Сағыныштың сал әнін салып өткен
Сағыныштың сал әнін салып өткен,
Түнектерін көңілдің жарық еткен.
Мұң торлаған жанымның терезесін,
Сенің жасын жүрегің жарық өткен.
Ешбір ісім болмаған нала-мұңмен
Ешбір ісім болмаған нала-мұңмен,
Нелер есте сақталды бала күннен.
Ақ әжемнің құшағын сағындырар,
Қайран көктем, гүл жайнап, дала күлген.
Мен аңсаған ол көктем алыстады
Мен аңсаған ол көктем алыстады,
Тағдыр солай таңдарға табыстады.
Айдың көріп суретін су бетінен,
Арманыма қол создым ғарыштағы.
×
- Нарша Булгакбаев
- Бауыржан Момышұлы
- Бауыржан Момышұлы
- Бауыржан Момышұлы
Барлық авторлар