Оқымаймын өлеңіңді дедің сен
Оқымаймын өлеңіңді дедің сен,
Көкірегімді қаптап кетті менің сең.
Алпыс екі тамырым да тоқтады,
Жарға құлап кетермін бе шегінсем.
Оқымаймын өлеңіңді дедің сен,
Көкірегімді қаптап кетті менің сең.
Алпыс екі тамырым да тоқтады,
Жарға құлап кетермін бе шегінсем.
Сөзіме онша сене бермейсің,
Өлемін десем, өле бер дейсің.
Алдыңда сенің пенде екенімді,
Елемегенсіп неге көрмейсің!
Сағынып сені өлетін болдым,
Түсімде жиі көретін болдым.
Кездессең маған кетесің тайқып
Сонда да саған сенетін болдым.
Тұншығып ойға сенделемін де,
Жалықтық әбден мен де, өлеңім де.
Көктемнің нұры жауратты мені,
Апыр-ай, шыннан келмегенің бе?
Қаншама сан ғасырлық тарихы бар,
Қазақ деп аталатын еліміз бар.
Сол елде өсіп өнген жас ұрпақтар,
Абайдың әр өлеңін жаңғырта алар.
Бәрі үшін саған рахмет,
Жасырын, қайғылы махаббат үшін,
Құлазу, сүйіс уы үшін,
Жау кегі, дос жаласы үшін,
Бәрі үшін саған рахмет,
Жасырын, қайғылы махаббат үшін,
Құлазу, сүйіс уы үшін,
Жау кегі, дос жаласы үшін,
Аңсағаным көп еді бұл өмірде,
Бас байлайтын жан емен тірі өлімге.
Қол жеткізбей барады арман шіркін,
Өлең, шарап отырмыз, міне, бірге.
Сендей жанды армандағам дүниеге келгелі,
Жас та болып қыдыруға тағдыр ырық бермеді.
Торға түскен кезімде бұл зарықтырып жолықтың,
Ақ жүзіңе қарай-қарай сөнермін деп қорықтым.
Ағаш боп неге жаралмадым мен,
Пана боп саған тұратын.
Құс болып неге оралмадым мен,
Көктемде сауық құратын.
Адамға сірә ұнамас ойдан,
Егіліп ерте жыламашы, айнам.
Кеудеңнен ерке бұлақ аш, айнам,
Түсінбес жаннан тұра қаш, айнам.
Өртенетін жүрек өкінді дедім,
Жылытпайды менің бетімді лебің.
Өзіңді ойлап қаншама шаршағаныммен,
Майсыз қалған шырақ секілді едім.
Сен екеуің бақытты-ақ шығарсыңдар,
Көпшілікке көз құрт боп ұнарсыңдар.
Алтын сәуле аймалап жүздеріңді,
Махаббаттың мәнін де ұғарсыңдар.
Көктем келер кешігіп,
Оның, сәулем, несі мін?
Жел де соғар өшігіп,
Мәңгі сөнбес есімің.
Кеткен шылбыр үзіп менен,
Үзіп күдер, үзіп көген.
Алла-тағала сыйлайтұғын,
Сен шығарсың «Қызық» деген.
Бей-жай да болып, берекесі ұшып тірлігім,
Сөздерің сенің есімнен шықпай жүр бүгін.
Сол түні сенің мас болып жаттым жаныңда,
Тек өзің болып, тек өзің болып құлдығым.
Көз алдымда күндіз-түн тұрасың менің,
Таң шапағын ұялтар расында өңің.
Қасыңда сенің малынып нұрыңа мәңгі,
Тек өзіңе тірлігім ұнасын дедім.
Қайта-қайта санамда жаңғырдың, гүлім,
Іздеп сені қалада қаңғырдым бүгін.
Өлең жазам деп едім сезімді-ойлы,
Сүйкеп жаттым дәптерге жаңбырдың жырын.
Дір-дір етіп жүрегім,
Саусағыңнан ұстадым.
Жұп-жұмсақтау білегің,
Асыл заты ұстаның.
Тентегім-ау,
Келіп қалған қалаға ерке елік-ау.
Балбұлақтың суындай сыңғырлаған,
Таусылмайтын бір күйді шертемін-ау.
Талықсытып талдырып,
Демді жиі алдырып,
Дүниеде жоқ қылып,
Тіршілікте бар қылып.
Өзің болып тиемелдім
Сүйе бердім, сүйе бердім.
Өмірімде алғаш рет
Бір бақытты иелендім.
Маралым - мәнім, Маралым — әнім,
Өмірдің саған баладым бәрін.
Өтпеген күннің жанарындамын,
Сені ойлап күнде жанамын, жаным.
«Сүймеймін» деп айтшы сен шамаң келсе,
Тұра қашпай біздерді анаң көрсе.
Қайтер едің, қарағым, қайтер едің,
Мына менің күнімді саған берсе.
Саған қарап өзімді тәртіптейін,
Сені бүкіл өмірден артық дейін.
Сұрақ белгі тәрізді бүгіліп ем,
Қуат берші, еңсемді ал, тіктейін!
Жұғып қалып помадаң,
Қысылдым-ау терлеп тым.
Ойың болып қалаған
Күліп-күліп сен кеттің.
Сен екеуміз оңаша кете бердік,
Қолымыздан келмейтін бөтен ерлік.
Көбелектей қыз едің көп нәрсені
Қанатында қауқар жоқ көтерерлік.
Келтіре алмай қор болдым елесіңді,
Мына түнге елесің неге сіңді?
Жер-дүниеге өзімді сыйғыза алмай,
Уақыттан көрдім-ау көресімді.
Өткерсем де қаншама сұрапылды,
Ұмытпаспын сондағы, сірә, түнді.
Қылығыңмен, уыздай шырыныңмен,
Қайта әкелдің өмірге бір ақынды.
Жарқ ететін бір сәт те жетеді дей ме,
Жалт-жұлт етіп алдымнан өтеді бейне.
Сәл ашылып тұратын омырауынан
Қос анары көрініп кетеді кейде.
Орта кесеге қып-қызыл қанын жұқтырып,
Ұрттадым шарап көңілдің күйін ұқтырып.
Тамыр-тамырымды қуалап ала жөнелді,
Пендеге бітіп көрмеген әлі мықтылық.
Көріп ғашық болғандай замандасы,
Арқасына төгіліп қолаң шашы.
Көз алдымда кір жайып келіншек жүр,
Айнымаған Винчидің Мадоннасы.
Өзің едің көңілдің шам шырағы да,
Өзің едің кірпіктің тамшылары да.
Бұл күндері сен маған жоламай жүрсің,
Жан-жүрегім қайғыдан жаншылады ма?
Ары өтесің, қыдырып бері өтесің,
Көңілімнің кетіріп берекесін.
Қиялдарға жетелеп өзгешелеу
Мені бір сәт дүниеде сері етесің.
Арманымды асқақтау танып биік,
Құшағымда тұрып ең жанып, күйіп.
Кете бардың қайтейін, оралмастан,
Түсіне алмай жаныма салып күйік.
Саған артар ініңде тегі мін жоқ,
Қызды көрсең жүресің «келінім» деп.
Ойға-қырға сүйреген он жыл бұрын,
Өртеп кеткен секілді желігімді от.
Сен қалдың торғын оранып,
Қап-қалың ойдың ішінде.
Еске алдың мені, ол анық
Жиілеу көрдің түсіңде.
Атыңды жаздым ақ қарға,
Үйінен шыға көрсін деп.
Асығып бара жатқанда,
Аялдап көңіл бөлсін деп.
Көрсе де анаң жүзіңнен ой тұнғанын,
Келмеді ме мен жайлы айтуға әлің.
Кібіртіктеп текемет түрін түртіп,
Көңіліңде қалықтап айтулы әнің.
- Жарасбекова Айжан
- Айжан Жарасбекова
- Айжан Жарасбекова
- Айжан Жарасбекова
Барлық авторлар