КН. Л. Г-ге
Мұң шағып саған имандай
Жатса да тиіп сезімге,
Біріне соның иланбай
Бас шайқап тұрған кезінде,
Мұң шағып саған имандай
Жатса да тиіп сезімге,
Біріне соның иланбай
Бас шайқап тұрған кезінде,
Санасыз тірлік құлы етіп,
Жаратқан болса тәңірім.
Қайдағы жоқты тілетіп,
Жүргізбес еді-ау әмірін,
Тұп-тұнық түнгі аспан,
Алыста жұлдыздар ымдасқан
Сәбидің жанындай мөп-мөлдір
Бақытым сияқты айқын деп,
Қандай қатты мына қыстың қарымы.
Естіледі жел көтерген зар үні.
Ол - марқұмның жаназасын шығарған
Шіркеудегі қоңыраудың сарыны.
Ғажапсың-ау, туған далам асылым,
Тіпті ғажап сенің боран-шашының;
Қысың бар-ау ілкі қыстың түсіндей,
Кісің бар-ау ең алғашқы кісіңдей!..
Неше мәрте толғандырды осымен
Көзің нұрдан жаралған.
Сенің үнің салды менің есіме
Қымбат жанды жер алған.
Кесесінен тұрмыстың
Ішеміз көзді тас жұмып.
Ернеуін алтын ыдыстың
Көзден аққан жас жуып.
Тәуелсіздік
Тәуелсіздік
Бабаларға арман болған азаттық,
Талай боздақ қыршыннан кеткен азаттық.
Елі менен жері үшін қан төгіп ,
Ата-баба аңсап кеткен ғажап құт.
)
Нұр боп көшіп ақша бұлттар аспанда,
Қыр сауырын күз күніне тосқанда,
Төмендегі тас арналы дария ұқсайды
бір тасып аққан жас қанға.
"Жақсы күнге дейін аман болалық!"
Деген едің қоштасарда қол алып.
Алданыппын, күпті боппын мен бекер,
Ондай күндер келмейді, дос, ол анық.
Еске алайық аралды қияндағы:
Жағасында көңілі ойран-ботқа
Наполеон әр мезет қиялданып,
Франция туралы ойға батқан.
Көрсем мен сенің бейнеңді
Бейуақта бейіш төрінен,
Өртесең менің кеудемді
Есті алып сиқыр өңіңмен,
Жауыздық қана тілейді,
Жайлайды түнек аспанды,
Тілейді кілең дүлейді,
Ну жылап, дария тасқанды.
Мен майданда мерт болармын мәңгілік,
Иә болмаса ел кезермін қаңғырып.
Мүмкін тіпті сұм өсектен түңіліп,
Жұрт алдында жаудан тауым жығылып,
О, жетер, қаға бермеші
Алтын арфа пернесін.
Қарашы көзден жас парлап,
Еркіндік жүрек тілейді.
Кінәлай берсін ақынды
Әжуашыл, аужай жау мына,
Үндемей алам ақымды,
Болмай-ақ қақпақ аузына.
Қу дүниеде ұзақ тұрам деп санаман өзімді
Көрмеспін де ендігәрі мүмкін сенің көзіңді –
Күн көзіңді басқа жұрттың өртейтұғын қан-жанын,
Көрмеспін де бақастардың жұлдызының жанғанын;
Жел тербеген ағаштарға,
Дымқыл, бусаң қара жерге
Бұлт пен тұман арасынан
Бозғылт, жансыз нұрын шашқан
Боз тұман сиреп ашылды,
Ажалдың түні тарады.
Ерлері ерте ғасырдың
Тіріліп маған қарады.
Күмбезді бүткіл аспанның асты үй маған, —
Ән қанатын қаққан жердің барлығы,
Өмірде мынау тіршілік біткен сыйды оған,
Ақынға да болмайды оның тарлығы,
Түбінде жаттық зенбіректің,
Түнімен жаттық, от жақпай,
Қылышын қайрап, күбірлеп кім
Дұғасын оқып тақпақтай.
Толқынды толқын қуалап,
Ағады шулап, шолпылдап.
Адамдар сондай сүреңсіз,
Барады лек-лек топырлап.
- Тлеуғабыл Шырайлым
- Тлеуғабыл Шырайлым
- Тлеуғабыл Шырайлым
- Тлеуғабыл Шырайлым
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі