Жұмекен Нәжімеденовтың соңғы монологы
Қане, қаншалық тереңге шөге аласың?!
Мүжілген,
Малтатаста да бар қасірет,
Тұңғиықта мәңгі қалғандығы үшін емес.
Қане, қаншалық тереңге шөге аласың?!
Мүжілген,
Малтатаста да бар қасірет,
Тұңғиықта мәңгі қалғандығы үшін емес.
Жалыңды тартып мінген азаматым,
Айналдым, атыңыздан, қазанатым!
Кісінеп жібергенде сен қиырдан,
Рухым кесірліктен тазаратын.
Арқау болдың жыр-ағынға,
Тұнжыратса тұнық түн.
Құшағыңа құладым да,
Бар мұңымды ұмыттым.
Аққудай аппақ дүние,
Жаралған маған, саған да.
Ғаламат отқа күн ие,
Жылуын сыйлар ғаламға.
Салқын қанды, сұрғылт түсін бұзбаған,
Күн кешемін мына әлемде сыздаған.
... Түсі жақсы жан едіңіз жайдарлы,
Тістің жайын айтыңызшы, сіз маған!
Келем деп ең – келмедің,
Хабарыңды бермедің.
Қалды дейсің, жаным-ау,
Сенен басқа менде кім?
Қорықпай көрінгеннің табасынан,
Тағдырдың ұстап алып жағасынан.
Мен саған арнағанмын өмірімді,
Сезімім асқан күні сабасынан.
Кетіп ед, өксік басып өмірімді,
Жау, жаңбыр!
Жушы менің көңілімді.
Тамшының құлаққа ұрған тырсылын-ай,
Кейде
Сезімге ерік беріп,
Көз жасымды алатын төгіп-төгіп,
Арылатын мұңымнан көбік-көбік
Мұнар күннің мұрасы,
Тілін білсең – сұрашы.
Қыр басында балбал тас,
Сан ғасырдың куәсі.
Төзген өмір дауылына,
Басшы мені бауырыңа.
...Жетсем екен сағым болған
Бала шақтың ауылына.
Керім-күннің есіңе алып қалыбын,
Сен де мені ойлайсың ба әлі күн?
Сенсең егер, мына жалған өмірдің
Кермек дәмін сен арқылы таныдым.
Асқақ еді тұлғаңыз, асқақ еді,
Қиялымды қияға бастап еді.
Мың шық тұнып сезімнің сеңгіріне,
Тұншықтырып кеттіңіз жасқа мені.
Бір өзіңді жаным дермін,
Болмас менде жалқы мұң.
Жанарыңнан жалын көрдім,
Жалын көрдім, алтыным!
Жанды тербеп жақсылықтың сый-үні,
Мойындайды мұны жұрттың дүйімі.
Адамзатқа әлімсақтан құдірет,
Ана деген - ұлылықтың биігі.
Пай-пай, о-ой!...
Екпіні үйді жығып, жар құлатқан,
Селтиіп, соңындағы ел шанды қапқан,
Қарадай қалтырайды
Ортаңа келгенді көрдім,
Шібішін жетектеп,
Сілікпесі шығып жеткен-ді.
О, туған жер,
Балығың мылқау,
Халығың момын, Беталыс*,
Ақиқат дейтін ауылдың сенен шеті алыс.
Зымыран саған запыран құсып кетіп ед,
Кеудемізде қазақтың шері қалған,
Мені де арман арбаған, сені де арман.
Періште қып туып ең Қарқаралы,
Пенде қылып жіберді пері жалған.
Уа, Кент тауы,
Қара-Шордың құтты мекені,
Ұлдары бұдырайған торсық шекелі.
Қыздары – Хиуадағы қызыл базардың,
Қабарған бұлт - Қарқаралым,
Қансыраған кәрі шың!
Құрлықтағы қарт аралым,
Сен Абылдың зарысың!
Қаз дауысы қалықтап,
Қыдырдай боп қадірі,
Алатаудай заңғарым,
Заманынан зады ірі.
Кеудемді тіліп тұңғышта жұтқан оттегім,
Шыр ете қалып, шынарың болып көктедім.
Аршаңның иісі аластап сәби тәнімді,
Шілдесуымды жаңбырмен құйған көктемім.
Жайылған ойдың сенсің көлемі
Жинақталуға келмейтін.
Кешірмемнің де сенсің дерегі,
Мен өлсем дағы өлмейтің.
- Джон Максвелл
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі