Айға
Сәуле түсті дірілдеп,
Сай-салаға, орманға.
Сейілгендей бір-бірлеп,
Бастағы ой, арман да.
Таң сәріде орманға,
Түскенде арай жарқырап,
Бақташы қыз сол маңда,
Масайрады ән шырқап: —
Бір арман кетпей есінен,
Шам сөнбей терезесінен.
Қазына теңін ашсам деп,
Далиған дала төсінен
Өзiң бiлесiң,
Дұғамнан тастамадым есiмiңдi,
Ашпасаң ашпа, баба, есiгiңдi.
Кiм бiлсiн, мүсiркеуден шаршадың ба,
Астасатын Үстірттің қиырымен,
Басталатын алып ой бүйірінен.
Бекет Ата басында арқар деген
Үйірімен жүреді, үйірімен.
Не айтайын халайық, сендерге мен,
жан бар ма бұл қызықты жөн көрмеген.
Береді ана қолынан балапанын
он ұлына өзгенің теңгермеген.
«Әсем қоңыр» күй менің жаным сүйген,
құдіретіне барынша басымды игем.
Тыңдағанда желбіреп жібек жалы
бір сұлу ат шығады қалың шиден...
Ортаның іздемеймін шу, дабырын
әкелгендей өзгенің думаны мұң.
Тыныштық жаным менен маңайымда,
мен бейне соның жалғыз туғанымын.
Қандай күш бар, білдің бе, ғаламда epeк
дүние, бар тұсыңа хабар берем —
емдейді екен бізді ізгі тілек,
емші екен бір-біріне адам деген.
Тәтті ұйқыда жатырсың балбыраған,
көзім тоймай қараймын келбетіңе.
Күн астында жаралған барлық адам
неге әртүрлі деймін мен енді өкіне.
Шаттық күйден өзгені ойлатпаған
сұлу әуен, сырлы саз ойнақтаған
жан дүниені баураса — еліктетіп,
қызығына ешқашан тоймапты адам;
Тұсау кесер...
тұсау кесер той бүгін,
еңбектеуге ниет етпе, қой, күнім.
Тәй-тәйіңді алмастырсын жүгіріс,
Менің атым сенің-дағы есімің,
Гүлжауһарлар көбейсе егер несі мін!?
Ұрпақтары Қазақ деген бабаның
тербер талай біздейлердің бесігін.
Сыйлап заман жаңалықтың түр-түрін,
бір күніме ұқсамады бір күнім.
Аңтарылам айтар сөзді таба алмай...
ертеңдерім қадай қалса кірпігін.
Адам неге айуан сынды кейде бұл—
жан дүниесін жын кергендей бейне бір.
Ыза-кектен қарш-қарш шайнап тістерін:
«Құның сенің бір-ақ тиын, — дейді, — өмір»
Ана тілім — арман тілі, ар тілі,
тиген қилы замандардың салқыны.
Орыстардың орманында өртеніп.
озбырлықтың жалын оты шарпыды.
Шежірелі құлан жортқан құм-далам,
белес-белес белдерден қол бұлғаған.
Болат жолдар жер бауырлап төсіңде
Жер-ананың жүрек күйін тыңдаған.
Мамықтай ақ көбігі ерінде ұйып
қалатын бал шұбатты келін құйып
отырса ,—
Маңғыстауда
Құдағижан атандым құрмет көріп,
Көңіл, шіркін, шалқыды дүрмекке еніп.
Ағытайық өлеңнің тамашасын,
көкейімнен ұшыр деп тұр кептеліп,
Соңымнан ерген сыңарым,
соңыңда қалып жыладым.
Сарқырап ағар шағында
сарқылып қалған бұлағым.
Ит жеп қойды сәбиді, сенесіз бе?!
Ит жеп қойды адамның бір баласын.
Итке сенген ана ойсыз, өресіз бе
Әлде, тағдыр мазақтап тұр ма басын?!
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі