Анашым
Мынау жарық әлемге алып келген,
Бағып-қағып өсірген бәрын берген.
Айналайын анашым мейіріңнен,
Еркелетіп есейткен тәлім берген.
Cезгенмен кесір мінін,
Бұғауда балаң тартып есірді кім?
Әжем талай айтатын: – кешір күнім,
еркіндікте шырқалған бесік жырым!
Қызықты бірге өткен уақыттарым,
Сезіндім сеніменен бақыт дәмін.
Сүйіктім сүйіп өтем ғұмыр бойы
Өзіңе жүректен ғашық жанмын.
Осы ғаламда өмірден қымбат, өмірден маңызды нәрсе бар ма? Әрине жоқ. Шынын айтқанда біз үшін өмірдің мәні зор.
ТолықБақытым бар бірінші - отбасы ол,
Тәрбиенің алғашқы тұтқасы ол.
Әке ақылы еш мектепке жетпейді екен
Ал ананың пейілдік құшағы мол.
Жолдайын лебізімді өлең жырмен,
Бара жатыр достары балам менен.
Бітімгершілік миссиясын орындауға,
Елдеріңе қайтыңдар аман-есен.
Көктем келді наурыз айы шуақты,
Қарлар еріп сай-саладан су ақты.
Мейрамға толы қасиетті бұл айға,
Шабыттанып жыр шаштым.
Жүрегімнің ішіндегі жүрегім,
Сенсіз қалай бақытты боп жүр едім.
Сәби деген сәби деген періште,
Анасының құрсағында өсетін.
Армысың елім , бейбітпен атқан әр таңы,
Ұстазым менің, қадірің аса бағалы .
Ақ жолға бастар осынау игі іс-шараны
Жүрекпен түсін ,халықтың бізде назары.
Хәкім Абай – қазақтың данышпаны,
Арсыздық пен надандықтың қас дұшпаны.
Жыр – өлеңін ұрпағына мұра қылған
Ұлы Абай – даналықтың ұлықпаны.
Оянбаппын, ұйқым әлі қанбапты,
Көремін тек дауыл қуған қаңбақты.
Міржақыптың сөзін ешбір елемей,
Жаным менің жатуды тек таңдапты.
Не істей алам, енді мен өзім үшін,
Шалқып біткен, қайратсыз көңіл үшін.
Бұл күндерде күліп, ойнап жүргенменен,
Не жасадым екінші өмір үшін.
Жеткізем қалай сырымды,
Арнадым саған жырымды.
Қол жетпес көркем,аяулым,
Жүрегім дертке ұрынды.
Жоғалттым мен сол сәттен махаббатты,
Махабаттың жарасы неге қатты?
Тоқтата алмай жүректегі сол апатты,
Аңсадым тек өзіңді одан қатты.
Қоштасты ғой өмірімен не етейін
Жан-жағына төгетін ед тек мейір
Алып кеттің қанша жанның тағдырын
Ұшақ деген аттан қалған Bek Air
Абай - дара, Абай-дана қазакта
Үлы ақынды оқымаған қазақ па?
Қазақты танытқан әлемге,
Абайдай ақын болмас ғаламда.
Міне,бәлкім...
Өлеңменен сырластым
Өлең-досым,өлең-жаным,мұңдасым
Айта алмаған сырларымды іштегі
Абай жаққан бір сәуле сөнбеу үшін,
Ертеңгінің үміті өлмеу үшін,
Зұлымдыққа мәңгілік төзбеу үшін,
Дәл шындықты жүрекпен көздеу үшін,
Әкем менің - отағасы, отбасының қорғаны,
Әкем болса, бақ-береке, ырыстың мол болғаны.
Анам менің - отанасы, отбасының шуағы,
Бар жақсылық, бар мейірім сол анамнан туады,
Жігіттер сері көп тегі
Кейбірі серттік етеді.
Есігін ашты маған да
Маxаббат деген ертегі.
Көкірегіңді көтерерсің досым көп деп, көп менен.
Мына менде танысым көп, бірақ досым жоқ демен.
Бір достар бар xабарласар, көрісерміз тек кейде,
Бірақ соның өзі дағы ғұмыр сәтке жетпей ме?!
Бұл өмір тұрады екен мың сұрақтан,
Жауапсыз сұрақтар да жетіп жатыр.
Бірі Алланың мейіріміне бөленем деп,
Бірі шексіз байлығына кенелем деп,
Жантанудың негізін қаладыңыз,
Ұлы Абайды ұстазға баладыңыз.
Таза діннің шындығын жырлаймын деп
Хақиқат деп Алланы санадыңыз.
Нұр-Сұлтан - болашақ, бар әлем таныған,
Үнемі ақындық сезімді жаныған.
Астана тынысы елдікке куә боп,
Бұл жерде еліміз өркендеп, дамыған.
Уақыт алдап, өтіп жатыр зымыран,
Қашан? Неге толар екен құмыраң?
Біреулер жүр лай, батпақты серік қып,
Біреулерде иманына беріктік.
Таба алмадым рухани дос жаныма,
Сыр шертетін, жарылатын ағыла.
Бөлісетін ішімдегі мұңымды,
Түсірмейтін рухани шын құнымды.
Өмір де бір шежіре кітаптайын,
Өткен әр күн оқылған парақтайын.
Ой сырласым болады түнде серік,
Талдағандай мазмұнын сараптайын
уақыт,шіркін, ырғағынан жаңылмас,
ал ,адамдар жанталасқан өлермен.
Саxна-өмір,сағат тілі жалықпас,
Шапалағын сарт-сарт моққан көрермен.
Ақ көйлегін киіп ап,таңданады,
Ақ ұлпамен айнала нұр шашады.
Қыс мезгілі суықта,қаталда боп,
Жылы да боп,көңілге бал жағады.
Отаным менің –Қазақстан!
Сен үшін арнаймын, мәңгі жыр дастан
Көркейе бер, Қазақстан,
Мәңгі Отан ,Мәңгі таң!
Туылғам Байғаниндей өңірінен
Бойыма талант қонып жыр төгілген
Берген ғой Аллам маған,шүкір қылам,
Сол себепті жырымды төгемін мен
Ешкімді биік қоймаған,
Өмір б3зге сыйлаған,
Бар жақсыны жинаған,
Өзін туған анадан.
Екі мыңда он тоғызыншы жыл еді,
Ақпан айдың бұл төртінші күні еді.
Аязда емес, боранда емес түн еді,
Кім біліпті мұндай жағдай боларын.
-
- Архимед
- Оноре де Бальзак
- Александр Пушкин
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі