Өмір - ертегі
Ағараңдап елес кезді Ай астын,
Ақсораңнан құлады алып көлеңке.
Ақ қайыңға асылады жел ерке,
Елжіреп тұр, елбіреп тұр иен өлке.
Ағараңдап елес кезді Ай астын,
Ақсораңнан құлады алып көлеңке.
Ақ қайыңға асылады жел ерке,
Елжіреп тұр, елбіреп тұр иен өлке.
Қызылқұмар құс-көңілі жасып құр,
Қыран тауды томаға бұлт басып тұр.
Анда-санда саңқ етеді шамданып,
Қырау қатқан ақ иығын қомданып.
Кербез көлдің аяздай түнгі лебі,
Жым-жырт түнде жырқылдап жын күледі.
Жағалауда тоңады құм қалтырап,
Жел сүйресе, күрсініп қырға ұмтылад.
Сен неткен әдемі едің?!
Аппақ гүлім, ақ қанат көбелегім!
Жанарыңда, жаныңда бейкүнәлік,
Сені бәрі періште дейтіні анық.
Мен жыладым.
Жаңғырық та аһ ұрды,
Тау қойнауын тасқын сезім сапырды.
Мен күрсіндім — ішін тартып қара үңгір,
Ей, қазақ, есіңде ме, ежелгі жыр,
Жыр сынды жылап аққан өзен ғұмыр?
Іргеге Ораң, Қайдай* дұшпан ел кеп,
Сұр жебе адырнада кезеулі дүр.
Тұнжырап түн келгенде тас қалаға,
Оянып шырт ұйқыдан қасқа Нала,
Мұңдылау жас ақынның кейпіне еніп,
Кіретін елмен бірге “Тасқораға”.
Ырғақта тербетілген бала бүркіт
сынды боп, алағызып, алабұртып,
бесікте жатқан күнім еске түсіп,
жанардан жас ытқиды жан ауыртып.
Бектаудың анау бөктерін гүлді
бөкпе түн басып барады.
Қайтейін, мына өкпе құрғырды
алқынған кезбей даланы.
Біздің ауыл баурында Жыландының,
Сонда өткен құлын-күн, құнан-күнім.
Бәйге-өмірдің мәресі елде ме екен?!
Білмеймін, күмәндімін...
Әлдиімен жанымды тербететін,
Жүрегінен сел болып шер кететін.
Сен басқасың мен үшін, Қазақ елі,
Қазақия – о, менің Мемлекетім!
Мен бұлтпын үнсіз сырғыған
Адамзат шөлінің үстімен,
Абылдың көрінің үстімен.
Қабылдың күнәсін шыжғырған
“Қарқара бөрік кигенім,
Қайыңсап садақ игенім.
Қай жерде отыр жәудіреп,
Қарақат көзді сүйгенім?
Ақтөбе-ау, айналайын, сөзді ұғарсың,
Өзімдей ыстық жүрек, қызу қансың:
Сағынып кеттім –дағы,
Жеттім тағы,
Талайлардың фамилиясы — Мәмбетов,
Жүр өмірде жайраң қағып, әндетіп.
Біреулері көк орманды көбейтіп,
Келе жатыр кең даланы сәнді етіп.
Мен туыппын ақпандатқан боранда
Кім біледі, бәлкім, әлде содан ба?!
Алақұйын мінезім бар ашулы,
Қапелімде басылам ба, болам ба?!
Биссімиллә, қалам ұшы қыбырлап,
Жетті бүгін ықылымнан мың ырғақ.
Ой-санама сан ғасырдың сырларын,
Сыр дәрия жеткізгендей сыбырлап.
Дүниенің мынау кеңдігін,
Көрермін соңғы кешімде.
Ұйқыда жатыр өмірім,
Өлімді көріп түсінде...
Елеңдей бермен әрнеге,
Өтеді өмір ақырын.
Аспанда жүзген ай – кеме,
Кеудеме тастар зәкірін!
Есімде өткен балалық жағасында Ертістің,
Суын ішпей Ертістің,
О, тәйір, мен өрт іштім.
Қараша үйде білгемін домбыраның қадырын,
Арда Алтай мен Алматының арасын,
Жалғамасаң қалай тыным табасың?!
Дөң басында бұғы тұр ма,
Жарты аймен
Не тілер айырбасқа келер бір бақ,
Сендей ерке тағдырға көнем, бірақ...
Қиналам кейде күрек ұстай алмай,
Байласа саусағымды өлең шырмап.
Ғаламда бұрын болмаған, білемін, жаңа бояумын,
Көктемде көбелек қанаты өткенде желпіп ояндым.
Алаяр ай – көз,
Көк аспан көргенде осы көрікті,
Алтайды, досым, көрмесең, ештеңе онда көрмедің,
Үйрене салдым орманнан тоқуды ойдың өрмегін.
Кетесің күй боп тартылып ойыңа алмай өңгені,
Толқынында Ертістің ноталар ойнап өзді-өзі.
- Джон Максвелл
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі