«Ертеңі нұрлы ғажап ел !»
Тарихы сырлы, ертеңі нұрлы ғажап ел !
Жас ақын сенде ғажап ел жайлы жаза бер.
Елім деп соққан, жерім деп соққан жүрегі
Жас ұрпақ бізге, ғажап күндерді ала кел.
Тарихы сырлы, ертеңі нұрлы ғажап ел !
Жас ақын сенде ғажап ел жайлы жаза бер.
Елім деп соққан, жерім деп соққан жүрегі
Жас ұрпақ бізге, ғажап күндерді ала кел.
Бұл шылымның зардабы,
Айта берсең жетеді.
Өкпеге де, жүрекке,
кері әсер етеді.
Білімменен ғылымды ,
Алға қойған ғұлама.
Айтты ұрпаққа ақиқат,
Танытып елге шығарма.
Тағат таппай тынымсыз сол тірліктен,
Күндіз-түні елді емдеумен дүрліккен,
Жедел жәрдем жасап жүрген әрдайым,
Балақайлар дәрігерді үлгі ет сен.
Туған жерім ,думанды елім Ақтөбем!
Егіз жүрген, берекемен бақпенен.
Туған жерім- ыстық мекен болған соң,
Басқа қала басқа ауылды жат көрем.
Түн ұйқысын төрт бөлген ,
Түн ұйқыңды күзеткен,
Әлпештеген , аялаған
Ең бірінші - анаң қымбат!
Құбыладан жылы жел есер,
Арқадан суық жел есер.
Анаға қарап қыз өсер,
Атаға қарап ұл өсер.
Әмір Темір Көреген,
Тоқсан алты хан дөреген.
Ханның зәулім сарайы
Ақ Орда деген жер екен.
Мен бабаңмын, бабаңмын,
Мен нелерді көрмедім,
Мен қай жерде жүрмедім?!
Әкей хан мен Жәкей хан –
Сары-ала болған сары күз,
Ауылға биыл кеш келді.
Жанымды менің жылулық,
Жаз дәурен алыс кетпеді.
Қолыма қалам алып жыр жазамын,
Жүрегім алаңдайды ауыл жаққа.
Есіме анашымдай асыл жан кеп,
Шабытым келді бір сәт осы шақта.
Алаштың айнасы бұл дара келген
Еліне қызмет етті қара термен
Көзінің тірісінде Мәскеуліктер
Қазақтың Пушкині деп баға берген
Ел жайын біз әріден ұққан елміз
Қарадай жасқаншақтап бұқан елміз
Еске алып желтоқсанның боздақтарын,
Жеңімен көздің жасын сыққан елміз.
Гүл-гүл жайна, күл де ойна
Қыз-бозбала шағыңда.
Өте шығар дүние қас қағымда,
Ойнап, күлген жарасар жас шағыңда-ай.
Аралаймын аулыңды тарланменен,
Қарамайсың қасыңа барғанменен.
Ойнамаймын, күлмейін десем дағы, ахау,
Өтіп барады жас дәурен арманменен.
Егемен болған елімде
Еңсесі биік бір мешіт
Өзіме ыстық ерекше
Басқаларынан бұл мешіт
Ендіктерді аралап еркін дүбір,
Алаулатты керемет көркіңді нұр.
Алақайлап аспанға атып тұрып,
Берекелі бастағы бөркіңді бір...
Самайыма ақ түсті неге ерте?
Күннен күнге көбеюде, бірте-бірте
Жапандағы қара орманға араласып
Ақ қайын өсіп жатқандай шет-шетіне
Жалғызбын мен тағы да,
Ойлар жеген жанымды
Қараңғылық қорқыныш
Билеп алған санамды
Түн суық, мұздап барат от денем,
Жан алушы періште келіп тұрма екен.
Қараң етіп өтіп кетті бір бейне,
Кім екен деп отырмынғой мен елең.
Жылай-жылай таусылды тамшы жасым,
Ойлай-ойлай өзіңді солды басым.
Келмейтінің белгілі бетенеден,
Сағыныштан құса боп атты таңым.
Оймақ ауыз, тілі —жалын, сөзі майда,
Сұңғыла тал бойына мін тарай ма?
Жіңішке қиғаш қасы қиылып тұр,
Қырмызыдай көрінер кең сарайда.
Түскенімде пойыздың есігінен,
Адастым-ау, өзімнің есімімнен.
О, табиғат, жанарым отқа оранды,
Аймалап құндақтаған бесігінен.
Сырын іздеп мен осылай жүректің,
Үйлесімін тапқандай бір дір еттім.
Өзі тоқтап жыры мәңгі боп қалған,
Абайымды келді қайта тірі еткім.
Қуанышым өзіңсің түңілгенім,
Қадіріңді түсініп ұғынды елім.
Тілім менің, қадірім, қасиетім,
Тілім барда жанданды, тірілді елім!
Асан ата сағатына қарады,
Сағынышы артып, шіркін, барады.
Арман атты жалғыз ұлы ауылға
Келе жатыр, артқа тастап қаланы.
- Уинстон Черчилль
- Артур Шопенгауэр
- Гераклит
- Антон Чехов
- Лев Толстой