Талдықорған-тал қорғаным,
Батыр қалам!
Кіндік қаным тамған, туған қалам.
Тұла бойың тулаған сыбдыр қаққан,
Жетісуім ақ бұлағы сылдырлаған.
Талдықорған-тербелген тал бесігім,
Құба талдан иілген Талды - қалам
Талдықорған- тал қорғаным,
Қорғасын тау жері өңшең,
Мұнда талды орман көп.
Қойған атын мен білсем,
Содан Талдықорған деп .
Жасай бер,туған қалам ,жас қалам !
Ақиық ақын өлең жыр мұзбалағы
Сізге арнап жас балаң жыр жазады
Тартылмайды мәңгілік өзің құйған,
Маржандай мөлдір таза жыр аралы.
Ақын ата кемеңгер дара тұлғам,
Өзгеше басқалардан сенің тұлғаң.
Мұхит болып Мұқаңдай жыр жазамын,
Мен өзіңдей ақындыққа белді буғам.
Мұқағали мәңгі өшпес ұлы ақын,
Ұрпағымын жалғастырар мұрасын.
Дауыл тұрып ,қарсы шығып жатса да,
Шамшырақ болып мәңгі жанып тұрасың .
Жерде жүріп көкті аңсаған аққу қаз,
Іздеп сізді тұратындай қарасаз.
Білмеймін сырға толы жырларыңды,
Ұрпағыңның бүгінде қарасы аз.
– Ыңырсисың, ыңқылдайсың тынымсыз,
Дөңгелек-ау, неге мұнша жылайсың?
– Ыңырсимын, ыңылдаймын тынымсыз,
Қапаланып, қайғы жеңіп жылаймын.
Өлең жаздым өрелеп,
Өзің желеп-жебе деп,
Түркістаным керемет!
Жыраулар мен хандардың,
Нұры жауған Алланың
Әзіреті Сұлтаным,
Мүшірікке бас болған,
Ұлы Пірім, сұнқарым
Дүниенің тылсымын,
Қара жердің ұршығын,
Ұқтырдың-ау пендеге,
Көк аспан мен Күн сырын.
Айбыны асқан Атилла,
Қыпшақтарды ел еткен,
Көшпенділер көсемі,
Керегесін кең еткен.
Нені «айтпайды» Қаратау,
Салып көрсең зердеге.
«Қара шаңырақ» деп атап,
Қадірлеген ел неге?
Шемен ойды қозғадым шерленген соң,
Қалың қамыс секілді тербелген соң.
Ағайындар мені де «Балаш» десін,
Ие болса бопты да өлгеннен соң.
Өлең маған ғашық-ау, мен өлеңге,
Ұқсаймыз ба Қыз Жібек–Төлегенге.
Айнымайтын
Отаным бала-шағам
Мен өлген соң өмірде не болады?
Екінші өмір тіріліп, оңалады.
Ай астында күн бермей қойған еді
Зорлықшылдау тірліктің зобалаңы.
Қойшы, ей, сен маған ән жазбай,
Өзіңше күліп мәз болмай.
Илеп те көріп бұл өмір,
Осындай күнді жазды Аллай-ай.
О дүние маған жат емес,
Бұл дүние маған қат емес.
Сүйреп жүр мені әшейін,
Өзім де білмес жат елес.
Бозторғайды оятқан жан жаңбырың,
Түркілеген ұйқыңды таңнан бұрын,
Көңіліңде бүр атып арман гүлің,
Өзек еттің өзіңе жалған жырын.
Қайран өлең қасқырдың өтін ішті,
Өлеңімнен қалғанын жетім ішті.
Өлең өліп барады өлкемдегі,
«Бұлқынғанмен бұза алмай бекіністі».
Ар алдында адалмын ба өзі мен,
Қарайыншы сырт адамның көзімен.
Талай нәрсе сіңіп еді санаға
Көпті көрген генералдың сөзінен.
Рас, көке, бұл айтқаның, таң қалатын сөз емес,
Шүлдірлеген мына бізге кімдер мылтық кеземес.
Желтоқсаггың жолбарысы көш бастаған сен едің,
Алтын басты көкбөоі едік, жылтыраға жез емес.
Бұл күнде «данышпан» мен «көреген» көп,
Әкімдер көп нәрсені елеген жоқ.
Тәкен мен Асқар жүрді бізді айналып,
Бірақта Тоқбергенов Төлеген жоқ.
Соқыр ма мына билік, керең бе екен,
Біздің де мұңлық жырды көрер ме екен?!
Ешкім де құлақ асып жатпаған соң
Қаламмен мұңдасам да, өлеңдетем,
Толқынына телміріп ұлық Сырдың,
Көріп келем жасымнан қырық сүргін.
Нем бар менің қазақтай ұлттан бөлек
Сол себепті ұлыған ұлтшылмын.
Өлеңге ауды бүгін тағы толғағым,
Өлең еді туғаннан-ақ қорғаным.
Мына заман бетпақ, арсыз, байдікі,
Кедей ақын жырлап өтер ел қамын.
Не болды маған өлеңнен мақұрым қалып,
Өзге нәрсе жұтқан ба ақылымды анық.
Күлігіме қамшыны баса алмай келем,
Мұнша жерге келіп ем тақымым талып.
Басым сынып барады, басым сынып,
Жарым отыр жанымда жасын сығып...
Құбыжыққа айналған қоғам мынау
Барлық сөлін ап қойған ғасыр сығып.
Білмеймін бұл өмірдің сұры қандай,
Оншалық зауқым да жоқ құнығардай.
Адамдар бар пейлінен айырылған
Әкімдердің алдында жығылардай.
Өмірімді менің де созыпты мұң,
Әлденеден, білмеймін, көзікті ырым,
Желге беріп бетімді желпінейін,
Бара жатыр бекерге тозып түрім.
Пенделер істейді екен өз дегенін,
Ал менің сәл бөлектеу көздегенім,
Халықтың датын айтып өтсем деп ем
Жүрекке салғаннан соң сөз көгенін.
Лебі еспей менен жаздың,
Ойым быт-шыт, өлең жаздым.
Сөз жүйесі жүйкелеген,
Құралмаса, неден мәзбін?
Телефонмен шақырдың келіңіз деп,
Өзіңізге дайын ғой төріміз деп.
Салып ұрып барайын бәрін тастап,
Адамзатқа жетпейтін көңіл іздеп.
- Жарасбекова Айжан
- Айжан Жарасбекова
- Айжан Жарасбекова
- Айжан Жарасбекова
Барлық авторлар