Замандасқа
Ей, замандас! Ең алдымен досыңды ұқ!
Досың – жер, су, мөлдір ауа, өсімдік.
Ала жүріп осылардың сыйлығын,
Осыларды қорлау деген не сұмдық?..
Ей, замандас! Ең алдымен досыңды ұқ!
Досың – жер, су, мөлдір ауа, өсімдік.
Ала жүріп осылардың сыйлығын,
Осыларды қорлау деген не сұмдық?..
Ей, ағайын!
Қанат өлді – өлмедім.
Өлмеген соң не сұмдығын көрмедім?!
Өлмеген соң деп те қалдым: «— Апырау,
Маған жат – тынбақ, сарқылмақ,
Қалжырап көрген жоқ жаным,
Өтермін өзім жарқылдап,
Өзегім толы ақ жалын,
Дүниенің бір шетінде сен жүрсің,
Дүниенің бір шетінде мен жүрмін.
Мені көріп сүйсінердей ел бір күн,
Сені көріп күрсінердей тең құрбың.
...Сыңғырлап бір күлдіңіз,
Еріп кетті көңілдегі сүңгі мұз.
Айтыңызшы, бұған дейін көрінбей,
Қай көшемен, қалай тыныш жүрдіңіз?
Құбыла бетті қан жапты,
Күн екен сөнген өртеніп.
Көктегі анау шаңдақты
қызыл нұр барад көмкеріп.
Қош енді, қала, көшеңді кезем соңғы рет,
Қара тас тұғыр-көсемді көрем соңғы рет.
Жанары жаздың тамшыға тұнар мөлдіреп,
Қолында достың бал-сыра тұрар мөлдіреп.
Сіздің өмір айт пен той, дырду-думан,
Біздің тірлік сымбатты сырдан ада.
Сен зымыра, сұр мұзда сырғана да,
Ал мен шырақ жағамын бір молада.
Жер – батпақ, көк қымтанып ыс-шапанмен,
Жылап құр қоштасуда қыс шаһармен.
Көктемде Һақ Тағала Махаббатты,
Балқашқа аттандырды іс-сапармен.
Алмасып жарық күн мен қараңғы түн,
Тұлғаммен ертеңге еніп барам бүтін.
Түпсізге қайырылмасқа аттанбаққа,
Түбі бір кесіледі адамға үкім.
Ол кезде сен де он бесте, мен де он бесте,
Құлын боп қосылып ек елден көшке.
Құлдыраң құлыншақ кез ұмыт қалып,
Өкінтіп түседі екен өлгенде еске.
Шулы шаһар астымен тынып ағып,
Толқи алмай, ыңырсып, ыңыранып.
Жатыр Бұқпа көктемде көсілместен,
Тас қаланың баурына бұғып алып.
Ақтоғайдан ақ қайың-ару көрдім,
Жасыл желек жастығы пәк күнәдан.
Ай көркіне ғашық боп тағы үлгердім,
Cыршыл сезім қамытын тақты маған.
Сені күттім — нені күттім?!
Көңілге алаң кірді.
Жетегінде жел-үміттің
жан — жадау, жанар — мұңлы.
Қыр басында Ай қалғыды,
Сары жалқын жайған нұры.
Қара түн кеп қамықтырған,
Жұбатады ол қай зарлыны?!
Қара жердің қарт тәніне үңілдім,
Көктегі Күн әулиеге сыйындым.
Жер астында көне қола дәуірі,
Күн астында өркениет дауылы.
Көктемнің желегі желбіреп
күлгенде қалаға келген ем.
Ол мені күтпеді келді деп,
Өз балаң едім ғой мен деген.
Құба белде қалмағанда гүл-ажар,
көрден қашып Қорқыт ата пірәдар
тұрақ таппай кезген еді жалғанды,
тек алдынан шыға берген көр мәңгі.
Жағаға келіп толқындар сүйіп кемерді,
Лықсиды кейін бұдан да таппай бір ләззат.
Құмдауыт жерді жек көріп кетеді ол енді,
Жаралы жанын жайсыздау мұңы тырналап.
Сары арқа, салқар сағым далам-ай,
Толқын да толқын көзді арбар.
Көлге бас қойып дамылдағандай,
Жезкиік қырлар, жез таулар.
Жолына басты тігіп Һақ Тәңірдің,
Боз таңда мақпал қара атқа міндім.
Бозаңға боз жусандай бұрлыға өсіп,
Көктемде көк Ніл болып ақтарылдым.
...Мен қысты күтем,
Сағынам аппақ қарды,
Жердің тәні қымтанар ақ мақпалды.
Күннің нұры тайғанап қыр-қыраттан,
Балқаш, Балқаш, көл кеудеңе мұз қатты,
Суық күз кеп, сынық тісін сыздатты.
Шағалалар шарқ ұрады төсіңде,
Қара талдар қалтырады кешіңде.
Мына ауаға тұнып қалған сықылды
Мәди-жырдың мәрт, тәкаппар бітімі.
Қына, тасқа сіңіп қалған сықылды
Жасановтың мылтығының түтіні.
Қабарды аспан батыстан бұлтын шұбыртып,
Имантай молда созады даусын құбылтып.
Бұл кеше ғана «К-700» айдап жүруші еді,
Тағдыр шебер-ай, қойғанын қара жүгінтіп.
Тағы бір жаз жалт етіп көзден ұшты,
Күзден көріп күрсіндік өзгерісті.
Жапырағы жұлынған жадау талдай
Жалғай алмай біз жүрміз сөз бен істі.
Қара жерді ақ мамық қар жабады,
Сенің ізің жазды алғаш жарнаманы.
Ақ қағазды алдыма мен де жайып,
Жыр жазам деп өзіңе ең ғажайып,
Myrza
Өте керемет!Айка
Уау күштіАйка
Рахмет жақсы екенмеруерт
өте мәнерлі тамашаMyrza
Өте керемет!