Қауіп-қатер
Алпыстан асып кеткен жас та қауіп,
аяғың астындағы тас та қауіп, —
соншама қауіп-қатер арасында
барады-ау қайран дүние бастан ауып...
Алпыстан асып кеткен жас та қауіп,
аяғың астындағы тас та қауіп, —
соншама қауіп-қатер арасында
барады-ау қайран дүние бастан ауып...
Бойымдағы барша қуат, екпінмен,
тыныш өмір сүре қойған жоқпын мен,
маңдайымды тауға тіреп, тасқа ұрып,
таңдайымды таң нұрына кептіргем.
Нөкері бар,
мекері бар қостаған,
көрсеткісі келді ме әлде сес маған,
— Ақын деген көп қой бүгін! — деп қалды
Текті де едім,
кешелер бетті де едім,
билікке де біршама жетті қолым,
Ақылым да бар еді (кімге бірақ
Көлеңке жерде қалып бір қойған мұздақтай,
Тымырайып қана тұрар еді-ау ол міз бақпай.
Сәлеміңнің өзін сызданбай алған күні жоқ,
Жүрегіңді сенің шымыр еткізе сыздатпай.
Еңсем түгілі, етегімді елге бастырмай,
Өзім бар жерде өзгенің жағын аштырмай,
Пендені бетіме қаратып көрген жоқ ем мен,
Бес төбет келіп беттей алмайтын қасқырдай.
Айтар едім, құдай-ау, айтар едім — тыңдар кім?
Ортасында отырып құлақ кесті құлдардың,
Өткізе алмай өзімді, жеткізе алмай сөзімді,
Терек болып теңселіп, ырғай болып ырғалдым.
Жеттің бе қуып, жырынды қайғым,
көріп те қапты төбеңді ел,
мен әлі де сол бұрынғыдаймын,
"Не болып кеткен!" — демеңдер.
Менің де "у мен өртке" толды-ау ішім,
Жетпейді әудем жерге зор дауысым,
Келіп ем достықты да қолдан иіп,
Көріп ем тон да киіп — тоңбау үшін.
Жағынбадым әкіміңе, әмірге,
жалбарына жалынбадым тәңірге,
намысымды берген жоқпын қолымнан.
көнген жоқпын қиянатқа, жәбірге.
Қызық күндерім,
...бұзық түндерім.
тізіп тұр ма едің түзден мұң,—
саз үні тынды,
Өскенімді айтып ем, толғанымды,
көшкенімді айтып ем, қонғанымды,
айтып едім бір ғана әулет емес,
әлеуметтің тірегі болғанымды.
Тілімнен де, білімнен де шықпай мән,
ағайынға тие қоймай түк пайдам,
алты алаштан артылады-ау дерліктей
ақылым да әдірә қап, бітті айлам.
Бұрынғылар тықты апарып торға да,
жырындылар жықты апарып орға да,
шындық үшін жаны шығып,
шырылдап,
Даласында майданның
жағасында Сайранның
өтті-кетті, не керек,
қарымтасыз қайран күн,
Тірлігімнен түк өнбей,
тілім неге байланды?
Жан-дүнием түгелдей
жаңғырыққа айналды.
Іздеп тауып ақыры өзің мені,
түн ішінде телефон безілдеді.
Үнің баяу естіліп аржақтағы.
ашуың да, аптығың сезілмеді.
Сездім де қабағында сызат барын,
арамыз ушығуын ұзатпадым.
Қарсы айтар жауабымды,
сауалымды
Бүлдіргендей уылжып піскен ерін,
піскен ерін үшінен тістеледің.
Үр қызындай үлбірей бастағанда
кішкене едің,
Асыл айым, несіне жасырайын,—
(өз жарамды өзім-ақ қасынайын),
мен дегенде,.. әйтеуір,—
кем дегенде — дәлдеп атар
Қалыңдап күннен-күнге қайғым менің,
өзіңсіз өтіп жатыр ай-күндерім.
Тағдырдың тәлкегіне көп алданып,
бірлесіп тере алмадық май гүлдерін.
Көбейіп көлеңкелер,
күн суырда
Тағдырым айналды ма қырсығуға,—
тағы да жолықсам ба дейді көңіл,
Қаншама қыз-қыз қан қайнап,
қармана басып, қорқақтай,
қырсығып тірлік, жанбай бақ,
қыстығушы едім жол таппай,
Көңілім сені "құрбым" демеді,
бір күнге мені кешерсің,
бауырыма басып тұрғым кеп еді,
балбырай түссем —
Отпын дер едім, шоқпын дер едім,
онсыз да күймей тұрмыз ба;
ғашық боп көрген жоқпын дер едім
өзіңнен басқа бір қызға.
Көріктім, көптен бері көрінбеген,
жүрсем де қойып кеткен жерінде мен,
ақ тамақ,
қабағыңды,
Қабағынан күн көрінген,
қараторы келіншек,
Келіп-кетіп жүргеніңмен,
қиналасың —
Кезімізде қызулана қыз құшар,
құдайым-ау, дейтіндер кім бізді шал?
Самайыма қарамасын қарындас,—
қылаулаған қырау ғой ол күзгі сәл.
Ғашық болған жоқ шығармын,
кешір мені, қылықтым,
солқылдаған көк шынардың
саясында тынықтым.
Көзіңнен таса қылдың ба,
қалқам-ай, мені қас қағым,—
салмағын ішкі мұңның да
сезіпті сенен басқа кім?
Бұл өмірдің ақ қарасын көргенбіз,
Көре тұра дегеніне көнгенбіз!
Алма-кезек өтіп жатқан өмірге,
Біз уақытша келгенбіз!
— Кешір, жаным,— дей беріп ем,—
күттірсем!
Қатты қысып,
құшағыңа тықтың сен...
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі