Өлең, жыр, ақындар


Бір нәрсе өліп жатыр, жетіп ажал,
Малының қисабы жоқ безбенге сал.
Сүйегі көкте де емес, жерде де емес,
Жігіттер, көңіл қойып, ойлаңыздар.

Қар



Бір түйем жүре алмайды майы көптен,
Ол түйем тойынбайды жеген шөптен.
Егер де осы түйем өліп қалса,
Сүйегі табылмайды жер мен көктен.

Қар



Батырмай жерге қонады,
Жердің беті оңады.
Қыста ғана тұрады,
Ұстасаң қолың тоңады.

Қар



Ақ жібек асыл көрпедей,
Қыс болса жерді жабады.
Жазғытұрым болғанда,
Су болып сайға ағады.

Қар



Аппақ етіп айналаны,
Ақ көбелек айналды;
Әбден қонып болған соң,
Жер әлемде жайланды.

Қар



Жерге қонған аспаннан көп көбелек,
Жазда іздесем бірі де жоқ көбелек.

Қар



Бір көрпем болушы еді ақ бәтестен,
Кім екен ыстық қолмен оны сөккен.
Төсекке көк пүліштен кілем салып,
Ғайып боп кетті өзі жер мен көктен.

Қар



Жер жиһанға ұн шаштым.

Қар



Мамықтай ұлпа,
Қанттай ақ.
Қыста жер бетін басады,
Жазда сайға қашады.

Қар



Қара сиыр туып кетер,
Қара сиыр жатып қалар.

Қардың кетуі



Қыста бар да, жазда жоқ,
Ол көп болса көңіл тоқ.

Қар



Ақ қойым тұрып кетті,
Қара қойым жатып қалды.

Қар мен жер



Қыстыгүні аппақ,
Жаздыгүні сұп-сұйық.

Қар, су



Төмен қарап өседі,
Күн жылына өшеді.

Сүңгі



Шешесі-су да, әкесі-суық,
Көктемде өлер күзгүні туып.

Мұз



Арқалық салмай үй жаптым,
Суықта жылжымай жаттым.

Мұз



Қыста өседі ақ сәбіз
Төбесінде үйлердің.
Дәнегі жоқ шақсаңыз,
Соның үшін тимедім.

Мұз



Отқа күймейді,
Суға шөкпейді.

Мұз



Отқа жанбас,
Суға батпас.

Мұз



Қайда қазған,
Тағдырда жазған,
Барлық жұртқа бір ана.

Су, дария